gen. bryg. prof. dr hab. med. Władysław BARCIKOWSKI (ur. 15 VIII 1916 r. w Merfie koło Charkowa, zm. 25 III 2015 r.). Absolutorium Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego uzyskał w 1939 r., a dyplom lekarza medycyny w 1944 r. Stopień doktora medycyny uzyskał w 1948 r., a docenta w 1952 r. Profesorem nadzwyczajnym mianowany w 1967 r.
W latach 1940—1944 pracował w szpitalach Warszawy na oddziałach chirurgii i ortopedii. Jako asystent przy Katedrze Anatomii Prawidłowej Uniwersytetu Warszawskiego prowadził tajne komplety nauczania anatomii (1942—1944).
Przydział podczas Powstania Warszawskiego: "Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - III Obwód "Waligóra" (Wola) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - szpitale Karola i Marii, Szpital Wolski.
W latach 1944—1948 pracował nn różnych stanowiskach lekarskich w Warszawie i Poznaniu. W 1948 r. powołany do zawodowej służby wojskowej, którą pełnił do końca 1950 r. w jednostce wojskowej w Poznaniu.
W latach 1949-1951 pełnił funkcję komendanta i lekarza naczelnego Szpitala Polowego 250 w Dziwnowie na wyspie Wolin, na terenie jednostki wojskowej obecnego 8 Kołobrzeskiego Batalionu Saperów. Był to wtedy pierwszy, tak duży szpital chirurgii polowej i rehabilitacji (ok.1000 łóżek) w Polsce. Leczeni w nim byli ranni żołnierze-partyzanci Demokratycznej Armii Grecji (DSE), poszkodowani w czasie wojny domowej. Przez dwa lata funkcjonowania szpitala przebywało w nim na leczeniu 2,5 tys. Greków i Macedończyków.
Od początku 1951 r. adiunkt Kliniki Ortopedycznej w Poznaniu, a następnie, od połowy 1952 r. dyrektor i ordynator Szpitala Urazowego w Warszawie przy ul. Jotejki. W kwietniu 1953 r. wyjechał do Korei, gdzie był naczelnym lekarzem szpitala PCK. W latach 1954—1956 podsekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowlia, a od maja 1956 r. w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej na tym samym stanowisku. Od 1956 r. pełnił obowiązki docenta w Zakładzie Patofizjologii PAN.
Po powrocie do służby wojskowej w 1958 r. pracował jako zastępca szefa Katedry Ortopedii 2 Centralnego Szpitala Klinicznego WAM, a w latach 1962—1964 prowadził jednocześnie Klinikę Chirurgii Ortopedycznej Instytutu Reumatologii.
Od kwietnia 1964 r. do 1967 r. komendant Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej.
W dorobku naukowym ma ponad 50 prac naukowych, poświęconych głównie ortopedii, i około 20 doniesień naukowych, sprawozdań i informacji.
Odznaczony Sztandarem Pracy II klasy, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz wieloma innymi odznaczeniami państwowymi i wojskowymi.
Źródła:
Antoni B. Szcześniak: Wojskowy Instytut Medycyny Lotniczej, Wydawnictwo MON 1988
Źródło 2
Źródło 3
http://ciekawe.onet.pl/historia/dziwnow-tajna-historia-polsko-grecka,1,5331465,artykul.html
https://pl.wikipedia.org/wiki/250_Szpital_Wojskowy_w_Dziwnowie
http://www.forum.eksploracja.pl/viewtopic.php?f=67&t=26039

płk pof. dr med. Stanisław Bober (ur. 7 stycznia 1911, zm. 7 czerwca 1970)
W 1929 r. po złożeniu egzaminu konkursowego został przyjety do Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Warszawie. Srudia medyczne odbył na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego i otrzymał dyplom lekarza w 1935 r. Jednocześnie ukończył z odznaczeniem Szkołę Podchorążych Samitarnych otrzymując w nagrodę tzw. "złotą szablę".
Po 2 latach praktyki szpitalnej w Warszawie w stopnu porucznika objął stabowiski kekarza w 1 pułku lotniczym. Brał udział w kampanii wrześniowej w 1939 r.
Podczas Powstania Warszawskiego organizował pomoc lekarską dla chorych i rannych, założył kilka powstańczych ośrodków szpitalnych w Warszawie na Okęciu, z których jeden - Szpital Polskiego czerwonego Krzyża prowadził do końca wojny. Przydział podczas Powstania Warszawskiego: "Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - Szpital PCK, ps. "Ferr"
W 1945 r. wstępuje do służby w Wojsku Polskim. Zostaje kierownikiem Laboratorium Fizjologii i Higieny Lotniczej - od września 1945 r. oraz szefem Oddziału Higieny w Centralnym Laboratorium Medycyny Lotniczej ze Szpitalem - od czerwca 1946 r.
Po zwolnieniu z wojska w latach 1952-1960 pracuje w I Klinice Chorób Wewnętrznych AM w Warszawie pod kierunkiem prof. dr. med. A. Biernackiego. W 1952 r. uzyskuje w Akademii Medycznej w Poznaniu stopień doktora medycyny na podstawie pracy pt. "Maciej z Miechowa". W 1954 r. obejmuje kierownictwo Kliniki Zdrowego Człowieka Instytutu Naukowego Kultury Fizycznej; klinikę prowadził do końca 1958 r. W 1956 r. uzyskał stopień kandydata nauk medycznych po złożeniu egzaminów i obronie pracy kandydackiej pt. "Balistokardiografia - jej istota, zastosowanie kliniczne oraz zastosowanie do prób czynnościowych narządu krążenia". W 1957 r. na mocy uchwały Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej dla pracowników nauki otrzymał tytuł naukowy docenta i nominację na samodzielnego pracownika nauki w Akademii Medycznej w Warszawie.
W 1958 r. płk doc. dr med. Sanisław Bober zostaje ponownie powołany do służby wojskowej na stanowisko Naczelnego Internisty Wojska Polskiego (do 1965 r.) i kierownika naukowego oddziałów wewnętrznych 2 Centralnego Szpitala Klinicznego WAM. Kierownikiem tym pozostaje do 1964 r., kiedy obejmuje katedrę i I Klinikę Chorób Wewnętrznych Instytutu Kształcenia Podyplomowego WAM. Równocześnie zostaje Przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego czasopisma "Lekarz Wojskowy". W latach 1959 - 1964 był członkiem Rady Naukowej WIML.
W 1960 r. otrzymuje od Rady Państwa nominację na profesora nadzwyczajnego. W 1965 r. zostaje Naczelnym Specjalistą WP w dziedzinie Medycyny Ogólnej. W 1968 r. zostaje mianowany na profesora zwyczajnego.
Dorobek naukowy Profesora jest imponujący. Był autorem lub współautorem 210 prac opublikowanych w czasopismach lekarskich oraz 27 pozycji książkowych. Był promotorem 28 przewodów doktorskich i 4 przewodów habilitacyjnych.
Został odznaczony Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, licznymi odznaczeniami oraz medalami bojowymi i honorowymi, odznaką za "Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia", odznaką honorową PCK i innymi.

Podstawowe źródła i uzupełnienia:
Stanisław Bober Powstańcze biogramy
Antoni B. Szcześniak: Wojskowy Instytut Medycyny Lotniczej, Wydawnictwo MON 1988
Zdzisław Tyszkiewicz: Wspomnienie pośmiertne Płk prof. dr med. Stanisław Bober, POL. ARCH. MED. WEW. 46, 1971, 3 (3)
Z.T. Płk prof. dr med. Stanisław Bober, Lekarz Wojskowy, R. XLVI Nr 11, Warszawa 1970 r.
Inne źródła:
Źródło 1
Źródło 2
Źródło 3
Źródło 4

płk prof. dr med. Witold FRIEDENSBERG (ur. 13 IV 1925 r. w Warszawie, zm. 11 V 1997 r.).
Walczył w Powstaniu Warszawskim, pod koniec sierpnia został aresztowany na Woli i przetransportowany do Arbeitslager Landeshut - filii niemieckiego obozu koncentracyjnego Gross Rosen w Kamiennej Górze, gdzie został początkowo osadzony w celi śmierci.
Akademię Medyczną w Warszawie ukończył w 1952 r. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1978 r.
Od 1952 r. w wojsku: początkowo jako lekarz chirurg szpitala Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie, od 1956 r. starszy asystent Oddziału Chirurgicznego Wojskowego Centrum Badań Lotniczo-Lekarskich. Od l960 r. w WIML: początkowo starszy asystent, od 22 XII 1965 r. adiunkt Oddziału Chirurgicznego, od 11 VII 1973 r. pełniący obowiązki kierownika Kliniki Chirurgicznej, od 1976 r. jej kierownik.
W dorobku naukowym ma ponad 90 prac. W 1975 r. otrzymał wyróżnienie ministra obrony narodowej za pracę pt. „Zmiany naczyniowe w kończynach dolnych pilotów śmigłowcowych", w 1977 r. I zespołową nagrodę ministra obrony narodowej za współautorstwo podręcznika Medycyna lotnicza i kosmiczna.
Odznaczony min. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polskl tym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Źródła i szczegóły:
Antoni B. Szcześniak: Wojskowy Instytut Medycyny Lotniczej, Wydawnictwo MON 1988
Witold Friedensberg WIKIPEDIA
Elżbieta ZAKRZEWSKA: ZASŁUŻENI DLA WOJSKOWEGO INSTYTUTU MEDYCYNY LOTNICZEJ PŁK PROF. DR HAB. N. MED. WITOLD FRIEDENSBERG, Polski Przegląd Medycyny Lotniczej nr 2, tom 10, październik-grudzień 2004 rok

Roman Grabowski ps. „Dziadek” (ur. 22 października 1923 r w Warszawie, zm. 12 grudnia 2014).
Ojciec Romana mieszkał w USA, jako ochotnik wstąpił do Błękitnej Armii gen. Hallera. W 1919 roku wrócił do kraju i zamieszkał na warszawskiej Woli. W domu Romana Grabowskiego kultywowane były tradycje patriotyczne. Kryzys gospodarczy zmusił rodzinę Grabowskich do przeprowadzki w 1930 r do Pustelnika.
Uczęszczał do szkoły Nr 3 w Markach. W 1939 r., jako 16­sto latek, brał udział w obronie Warszawy – budowanie umocnień, kopanie okopów.
Tego samego roku poznał kpt. dr. med. Sergiusza Hornowskiego, który umożliwił mu wstąpienie do Związku Walki Zbrojnej. W 1941 roku składając uroczystą przysięgę wstąpił w szeregi ZWZ i przyjął pseudonim "Dziadek". W latach 1942 – 1944 działał w VII Obwodzie „Obroża” A.K. II Rejon „Celków” Marki d­ca był kpt/mjr Henryk Okińczyc „Bil”, 1 Kompanii Osiowa d­ca Albin Furczak „Alf”, pluton 738. Kompania działała na terenie Marek – Strugi – Pustelnika i wschodnich terenach Warszawy. Organizował wraz kolegami tzw "grupy oporu". Od 30 lipca 1944 roku brał udział w działaniach zgrupowania żołnierzy II Rejonu przeciw Niemcom w Strudze. Rozkazem Nr 34 Komendanta II Rejonu „Obroży” z dnia 7.08.1944 r odznaczony Krzyżem Walecznych.
Po zajęciu Marek przez wojska radzieckie w listopadzie został aresztowany i wywieziony do obozu w Borowiczach na terenie ZSRR. Tam został przydzielony do grupy, której zadaniem był rozładunek wagonów towarowych. Po dwóch latach katorżniczej pracy powrócił do kraju.
Pracował w Wojskowym Instytucie Medycyny Lotniczej na stanowisku kierownika WAK-u, za 25 lat pracy w WIML został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Aktywnie działał w ruchu kombatanckim, był prezesem koła Nr 2 Okręg Warszawa Wschód Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.
10 września 2003 r. za zasługi dla miasta Marki został trzecim w historii tego miasta Honorowym Obywatelem Miasta Marki, po Charlesie (Karolu) Whiteheadzie - synu Charlesa Whiteheada, angielskiego lekarza, współwłaściciela fabryki „Briggs and Posselt” w Markach (1990 rok) i doktorze Sergiuszu Hornowskim(czerwiec 2000 r.).
Opracował projekt pomnika w Markach-Strudze upamiętniającego walki żołnierzy II Rejonu Armii Krajowej, którzy w przeddzień wybuchu Powstania Warszawskiego, w dniach od 30 lipca do pierwszych dni sierpnia 1944 r., toczyli przy wsparciu wojsk sowieckich walki z oddziałami wojsk niemieckich. W walkach zginęło 18 żołnierzy Armii Krajowej, wielu zostało rannych. Uroczystego odsłonięcia dokonano 6 października 1963 r. Teren pod budowę stanowi darowiznę Zgromadzenia Michalitów. Pomnik wzniesiono ze składek kombatantów, społeczeństwa Marek i pomocy Wojska Polskiego. W 1994 r. dokonano jego gruntownej renowacji, min. obłożono cokół płytami z szarego granitu, umieszczono nową tablicę, uporządkowano teren wokół i posadzono tuje.

Jest także autorem tablicy poświęconej Żołnierzom AK II Rejonu „Celków” w kościele parafialnym pod wezwaniem Św. Izydora w Markach przy ul Piłsudskiego. Uhonorowany łącznie 22 odznaczeniami, w tym oprócz wymienionych powyżej, Krzyżem Powstania Warszawskiego, Krzyż Partyzancki, Krzyż AK-owski, Potrójny Medal Wojska Polskiego.
Źródła:
http://www.1944.pl/historia/powstancze-biogramy/Roman_Grabowski
http://www.marki.pl/www/aktualnosc-2595-tytul-ostatnie_pozegnanie_romana_grabowskiego
http://www.marki.pl/www/tag-miejsca_pamieci_narodowej
http://www.dobroni.pl/rekonstrukcje,miejsca-pamieci-marki-kwarszawy,13052
http://www.marki.net.pl/pliki/rzeczp/rm04.pdf

płk prof. hr hab. med. Stanisław Haduch (ur. 1916, zm. 26 listopada 1986) – lekarz chirurg, specjalista medycyny lotniczej, komendant Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej.
W 1934 roku ukończył Gimnazjum Męskie w Sanoku. Studiował na na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i po wybuchu II wojny światowej pozostał w tym mieście, a w 1940 roku ukończył studia. Podczas okupacji sowieckiej (od 1940 roku) pracował w szpitalu powiatowym, a następnie w okresie okupacji niemieckiej (w 1943 roku) był lekarzem na Oddziale Chirurgii Dziecięcej Szpitala Św. Zofii we Lwowie.
Od 1942 do 1943 roku był członkiem organizacji dywersyjnej Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej działającej pod kryptonimem „Wachlarz”. Po nadejściu frontu wschodniego w 1944 roku jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego i został chirurgiem w 5 Samodzielnej Kompanii Sanitarnej 2 Łużyckiej Dywizji Artylerii; brał udział w bitwie o Kołobrzeg, walkach o Wał Pomorski, przeszedł szlak bojowy aż do Szczecina, następnie uczestniczył w operacji łużyckiej i operacji praskiej.
Po zakończeniu wojny w 1945 roku został przydzielony do Wojsk Lotniczych LWP. Od 1945 do 1966 roku służył jako starszy lekarz batalionu obsługi lotnisk, starszy lekarz pułku, szef Służby Zdrowia dywizji lotniczej i zastępca szefa Służby Zdrowia Dowództwa Wojsk Lotniczych ds. orzecznictwa.
W lutym 1955 roku został komendantem Wojskowego Instytutu Naukowo-Badawczego, przemianowanego w 1958 roku na Wojskowy Instytut Medycyny Lotniczej. W 1957 roku uzyskał specjalizację II stopnia w zakresie chirurgii i medycyny lotniczej, a trzy lata później stopień doktora nauk medycznych w zakresie medycyny lotniczej, jako pierwszy lekarz w Polsce, na podstawie rozprawy pt. „Zmiany niektórych odczynów krążeniowo-oddechowych na wysokości 15 000 m”. Urząd komendanta WIML pełnil do kwietnia 1964 roku, gdy z uwagi na stan zdrowia został zwolniony i przeniesiony do pracy w Szefostwie Służby Zdrowia Inspektoratu Lotnictwa. W tym samym roku uzyskał tytuł docenta w zakresie chirurgii na Wojskowej Akademii Medycznej za pracę pt. „Wpływ oddychania w nadciśnieniu na zmiany objętości krwi krążącej i przenikanie niektórych jej składników poza łożysko naczyniowe”. W 1969 roku został pracownikiem naukowym w Centrum Kształcenia Podyplomowego WAM, a w roku 1974 powrócił do służby w WIML.
W 1976 roku podjął pracę w Centralnym Ośrodku Badawczym Kolejowej Służby Zdrowia w Warszawie i w tym samym roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a we wrześniu kolejnego roku został przeniesiony w stan spoczynku.
Opublikował ok. 160 prac z zakresu patofizjologii ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień lotnictwa i oddziaływania pola magnetycznego na organizmy żywe. Jego badania dotyczyły niedotlenienia wysokościowego i promieniowania elektromagnetycznego. Został promotorem ośmiu przewodów doktorskich oraz recenzentem jedenastu.
Stanisław Haduch zmarł 26 listopada 1986 roku.


Źródła:
Stanisław Haduch
płk dr med. Stanisław Haduch

płk dr med. Józef HORNOWSKI (ur. 19 X1 1916 r. w Kutaisi, zm. 13 VI 2011 r.). Lekarz internista, nestor polskiej medycyny, współtwórca odrodzonego samorządu lekarskiego, społecznik, człowiek wielkiego serca.
Syn Michała Hornowskiego, ppłk. Wojska Polskiego, sapera inżyniera dyplomowanego i Anny z domu Pisadze-Zotikaszwili, z zawodu nauczycielki języka rosyjskiego. Młodszy brat Sergiusza Hornowskiego. Do Polski przyjechał wraz z rodziną w 1923 r. W 1935 r. ukończył Państwowe Męskie Gimnazjum Humanistyczne im. Mikołaja Kopernika w Toruniu i przystąpił do egzaminów Szkole Podchorążych Sanitarnych w Warszawie. Ponieważ próba zdania egzaminów wstępnych do tej Szkoły nie powiodła mu się zapisał się, na cywilny Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego.
Do wybuchu II wojny światowej, to jest do września 1939 r. Józef Hornowski zaliczył cztery lata studiów lekarskich. W dniu 1 stycznia 1940 r. rozpoczął pracę jako kontroler sanitarny i dezynfektor w Wydziale Powiatowym Warszawskim, w tzw. kolumnach epidemiologicznych. Kolumny te swoją działalnością obejmowały Raszyn, Ursus i Okęcie.
Od jesieni 1941 roku, pracując nadal w kolumnach, kontynuował przerwane zarządzeniem władz okupacyjnych studia lekarskie na utworzonym wówczas tajnym Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył je w 1943 roku. Staż podyplomowy odbywał w II Klinice Chorób Wewnętrznych profesora Witolda Orłowskiego Szpitala Szpital Dzieciątka Jezus. Szkolił też studentów tajnego Wydziału Lekarskiego UW i uczniów Szkoły docenta Jana Zaorskiego. Nadal pracował w kolumnach epidemiologicznych.
Przydział podczas Powstania Warszawskiego: "Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - Szpital Dzieciątka Jezus ul. Nowogrodzka.
W 1 sierpnia 1944 roku, w dniu wybuchu Powstania Warszawskiego Józef Hornowski objął obowiązki lekarza dyżurnego w II Klinice Chorób Wewnętrznych.
Po wyzwoleniu Warszawy spod okupacji niemieckiej, w styczniu 1945 r. przedostał się na Pragę, gdzie w budynku szkoły podstawowej przy ulicy Boremlowskiej 6/12 już od 1 listopada 1944 r. działał odtworzony Wydział Lekarski, potocznie zwany „Akademią Boremlowską”. Tam w dniu 7 kwietnia 1945 r. otrzymał świadectwo ukończenia studiów lekarskich, podpisane przez dziekana ówczesnego Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, prof. Franciszka Czubalskiego.
W 1945 r. Józef Hornowski został zmobilizowany i wcielony do czynnej służby wojskowej. Powierzono mu funkcję kierownika laboratorium klinicznego Ośrodka Zdrowia we Włochach. Wkrótce przeniesiono go do pracy w Sanitarno-Epidemiologicznym Laboratorium (SEL) Frontu Nr 9, ulokowanego w Tworkach, a następnie w charakterze epidemiologa do 28. Dezynfekcyjno-Instruktorskiego Oddziału Frontowego.
W 1947 roku Józef Hornowski wraz z całą jednostką wojskową został przeniesiony do Łodzi, do organizowanego tam Centrum Wyszkolenia Sanitarnego (CWSan), powstającego z przekształcenia Oficerskiej Szkoły Instruktorów Sanitarnych i Sanitarno-Epidemiologicznego Laboratorium (SEL) Frontu Nr 9. W uczelni tej pełnił obowiązki starszego wykładowcy higieny, bakteriologii i farmakologii. W tym czasie awansowano go do stopnia kapitana Wojska Polskiego.
Pod koniec 1947 r. został zdemobilizowany z nakazem objęcia stanowiska lekarza miejskiego i kierownika Ośrodka Zdrowia we Włochach koło Warszawy. Od października 1948 pracował jako starszy asystent I Klinice Chorób Wewnętrznych Wydziału Lekarskiego UW.
W tym czasie kapitan lekarz Józef Hornowski był często powoływany na dwutygodniowe ćwiczenia wojskowe. W 1951 roku, po wybuchu konfliktu koreańskiego, Józef Hornowski został powołany na kolejne ćwiczenia wojskowe, tym razem bez podania terminu ich zakończenia i został wcielony do czynnej służby wojskowej. Skierowano go na Kursy Przeszkolenia Oficerów (KPO) do Wojskowego Centrum Wyszkolenia Medycznego w Łodzi, a po ich ukończeniu do formującego się batalionu budowlanego w Grudziądzu. Batalion ten miał charakter jednostki karnej; kierowano do niego „element niepewny, wymagający stałego dozoru”. Wkrótce przekazano go do dyspozycji wojsk lotniczych, jako 16. batalion budowy lotnisk z siedzibą w Mirosławcu. W batalionie tym kapitan lekarz Józef Hornowski organizował od podstaw opiekę lekarską dla prawie tysiącosobowej jednostki podzielonej na kompanie. Zadaniem wojska była budowa lotnisk w Mirosławcu, Słupsku, Orzyszu, Elblągu i na Oksywiu.
Napisał dwa doktoraty. Pierwszy był z historii medycyny „Dr med. Stanisław Florian Ceynowa”. Jednak nim Józef Hornowski zdał wymagane egzaminy, zmieniła się ustawa o stopniach naukowych i doktorat był nieważny. Za wzór wzięto wówczas (lata 50.) system funkcjonujący w Związku Radzieckim, gdzie pierwszym stopniem był kandydat nauk, dopiero potem doktor. Napisał więc pracę kandydacką „Poziom inhibitorów grypowych w niektórych chorobach wewnętrznych”. I znów padł ofiarą zmiany ustawy, w której zrezygnowano ze stopnia kandydata nauk. Doktorem nauk medycznych jednak został. – 27 lutego 1954 r. na ćwiartce papieru dostałem zaświadczenie, że przysługuje mi tytuł doktora medycyny. Podpisał je prof. Sylwanowicz. To jest jedyny dokument świadczący o przysługującym mi tytule – wspominał ze śmiechem.
Wówczas dowództwo wojsk lotniczych przeniosło go do Warszawy, do Babic, do 5. dywizji lotnictwa myśliwskiego (MIG 5) na stanowisko kierownika komory niskich ciśnień, a następnie do pracy w Komisji Lotniczo-Lekarskiej.
W 1955 roku ówczesne władze służby zdrowia wojsk lotniczych powierzyły mu odpowiedzialne zadanie zorganizowania oddziału chorób wewnętrznych w dawnym Szpitalu Lotniczym w Otwocku. Szpital ten w 1957 roku przemianowano na Wojskowe Centrum Badań Lotniczo-Lekarskich. W 1957 r., już wówczas ppłk Józef Hornowski uzyskał II stopień specjalizacji w zakresie medycyny lotniczej, a w dniu 29 października tego roku objął w Centrum stanowisko ordynatora oddziału wewnętrznego. Również w 1957 r. otrzymał polecenie zorganizowania oddziału chorób wewnętrznych w Wojskowym Instytucie Medycyny Lotniczej (WIML) w Warszawie.
W latach 1960-1975 opracował sam, a także wspólnie z innymi, kilka projektów racjonalizatorskich, takich jak: majteczki ochronne gonad przed napromieniowaniem podczas badań radiologicznych, prosta latarka elektryczna, ulepszona maska aparatu tlenowego do badania przemiany podstawowej materii, objętościomierz ciała ludzkiego, łóżko dla zawałowców, szablon do kodowania i odczytywania kart selekcyjnych brzeżnie perforowanych, schodki do dynamometrii wysiłkowej, pleksiglasowy pojemnik do wirowania szczurów na wirówce przyśpieszonej oraz zabarwienie na biało zakończeń przedłużaczy bronchoskopowych. W 1960 roku zorganizował w Instytucie Koło PCK, w którym w latach 1960-1966 sprawował funkcję przewodniczącego. Równocześnie aktywnie działał w Zarządzie Głównym Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, początkowo jako przewodniczący Komisji Klubowej Klubu Lekarza, a od 1975 r. przez kilka kolejnych kadencji pełnił funkcję sekretarza Zarządu Głównego PTL. W listopadzie 1972 roku otrzymał awans na stopień pułkownika Wojska Polskiego. W następnym, 1973 roku wspólnie z kolegami z WIML-u przeprowadził analizę stanu zdrowia lotniczego personelu technicznego oraz warunków pracy i profilaktyki lekarskiej dla tej grupy pracowników. Za badania te wraz z całym zespołem otrzymał III nagrodę ministra Obrony Narodowej gen. Wojciecha Jaruzelskiego.
W maju 1975 r. przeniesiony do rezerwy. W ciągu 24 lat pracy i służby w lotnictwie wychował wielu lekarzy lotniczych. W dorobku naukowym ma ponad 100 prac, nie licząc artykułów popularyzatorskich.
W 1977 roku, już po przejściu na emeryturę (1975) tenże minister przyznał mu I nagrodę za współautorstwo książki pt. Medycyna lotnicza i kosmiczna (Warszawa 1977). Dla potrzeb tego wydawnictwa płk Józef Hornowski opracował rozdział pt. „Problemy kliniczne w medycynie lotniczej”.
Od chwili powstania „Solidarności”, uczestniczył w reaktywowaniu Izb Lekarskich. W 1989 r. po wyborach powierzono mu funkcję przewodniczącego Okręgowej Warszawskiej Komisji Rewizyjnej.
Podczas walnego zebrania sprawozdawczo-wyborczego TLW w dniu 21 stycznia 1999 r. z okazji 50-lecia członkostwa kolegi Józefa Hornowskiego... w dowód szacunku i uznania przyznano mu tytuł Spectatissimus 1948-1998. Wręczono mu również sygnet z emblematem TLW i datą przyjęcia do TLW”.
W dniu 24 października 2003 r., Kapituła medalu Gloria Medicinae przyznała mu ten zaszczytny medal, a w następnym roku Okręgowa Izba Lekarska swoje najwyższe odznaczenie – medal Laudabilis. W dniu 31 marca 2007 r. Okręgowa Izba Lekarska odznaczyła go Medalem Doktora Jerzego Moskwy. Z chwilą utworzenia w Wielkiej Brytanii Koła Wychowanków Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Warszawie dr Józef Hornowski pełnił funkcję korespondenta tego Koła, które w uznaniu zasług przyznało mu, oznaczony numerem trzecim, Dyplom Honorowy Podchorążego SPSan. Dyplom nr 1 otrzymał profesor Stefan Wesołowski, a dyplom nr 2 profesor Witold Rudowski.
W 1992 roku, podczas uroczystego jubileuszu 70-lecia wyższego wojskowego kształcenia lekarzy w Polce, dr Józef Hornowski jako były wykładowca CWSan w Łodzi został uznany Podchorążym Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi.
Za swoje zasługi był wielokrotnie odznaczany przez władze państwowe i resortowe. Otrzymał m.in.:

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal za Warszawę 1939-1945
• Medal Zwycięstwa i Wolności
• Złoty, Srebrny i Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”.

Odszedł na wieczny dyżur lekarski rankiem 13 czerwca 2011 roku z Domu Lekarza Seniora przy ulicy Wołoskiej 139 w Warszawie. Spoczął w grobowcu rodzinnym, obok matki, ojca i siostry, na cmentarzu przy ulicy Ryżowej w dzielnicy Stare Włochy (kwatera III, rząd 17).
Dr Józef Hornowski uważał, że medycyna jest jak dobry jacht. Potrzebuje sternika (to rola młodych) i balastu (to zadanie dla starych). On sam był takim balastem – który nie obciąża, ale pozwala śmiało płynąć do przodu.

Wspomnienia dr. Hornowskiego ze szpitala Dzieciątka Jezus z okresu Powstania Warszawskiego

• Jakże ciekawe sylwetki mają »oldboje« Kliniki w tych ciężkich chwilach. Dr Józef Rydygier - mały, spokojny, zawsze bardzo cicho mówiący, ma jakiś zakonspirowany radio¬aparat. Zawsze dostarcza najnowszych wiadomości i to prawdziwych. Nie rozstaje się z metalową puszką po marmoladzie. Nawet podczas snu stoi ona przy nim. W niej ma maszynopis »Chorób przewodu pokarmowego« i swoją pracę habilitacyjną. Dr. Walenty Hartwig, opanowany, zawsze uprzejmy i okazujący serce chorym i otoczeniu.
• Siostry zakonne, mieszkające na terenie szpitala, pracują z wielkim poświęceniem: troszczą się o wyżywienie, gotują, rozdzielają, zmywają, przenoszą chorych, sprzątają, usuwają nieczystości, noszą wodę, zabezpieczają sprzęt w piwnicach. Na Klinice przenoszą bibliotekę i archiwum. A wszystko to robią prawie same, z uśmiechem i pokorą.
  15 sierpnia święto. Podczas mszy śpiewa się chorał św. Augustyna. Wieczorem Niemcy zarządzają ewakuację szpitala. Wszyscy zdolni do marszu mają zebrać się pod groźbą śmierci i ewakuować się. Mogą pozostać tylko kobiety, umierający i po jednym lekarzu na oddziale. Po targach zezwalają na pozostawienie na każdym oddziale chirurgicznym zespołu operacyjnego.

Źródła:
Dr med. Józef Hornowski (1916 – 2011). Nestor polskiej medycyny.
Źródło 1
Antoni B. Szcześniak: Wojskowy Instytut Medycyny Lotniczej, Wydawnictwo MON 1988
Maria Wiśniewska Małgorzata Sikorska: Szpitale powstańczej Warszawy, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 1991
Elżbieta Zakrzewska: Wspomnienie o zmarłym płk. w st. spocz. dr med. Józef Hornowski ((19.11.1916 - 13.06.2011 r.), Polski Przegląd Medycyny i Psychologii Lotniczej nr 3, tom 17, 2011 rok
http://slaska.izba-lekarska.org.pl/aktualnosci/236-odszedl_dr_med_jozef_hornowski
http://www.nazdrowie.pl/artykul/puste-miejsce-na-jachcie-dr-jozef-hornowski-1916-2011

płk mgr Stefan Henryk Laube (ur. 3 maja 1930 r. w Szadku). W 1933 r. rodzina przeniosła się do Warszawy. W 1942 r. ukończył Szkołę Powszechną im Mikołaja Reja w Warszawie. Naukę kontynuował na tajnych kompletach prowadzonych przez nauczycieli Gimnazjum im Mikołaja Reja.
W czasie okupacji działał w konspiracyjnym harcerstwie. W 1942 r. wstąpił do Szarych Szeregów drużyna „Gigantów” i uzyskał stopień młodzika w 1944 r. Stefan Laube zainteresował się w 1942 r. żeglarstwem.
Po wybuchu Powstania Warszawskiego 3 sierpnia wstąpił do batalionu „Sokół” zgrupowanie „Sarna”, którego dowódcą był Władysław Olszowski ps. „Sokół”. Został skierowany do 1. kompanii szturmowej, dowódca por. Aleksander Żuk ps. „Żuk”, w której był łącznikiem ps. „Adam”. W kompanii spotkał starszego kolegę żeglarza Antoniego Godlewskiego ps. „Antek Rozpylacz”. Batalion „Sokół” działał w rejonie ulic: Al Jerozolimskie, Nowy Świat, Książęca, pl. 3 Krzyży, Bracka, Nowogrodzka, Krucza. Główne zadania batalionu to ataki na gmach BGK róg Nowego Światu i Al Jerozolimskich, oraz blokada Al Jerozolimskich (kierunek wschód – zachód) i Nowego Światu (kierunek północ – południe).Ataki na BGK nie powiodły się. Batalion „Sokół” odpierał ataki Niemców prowadzone z Muzeum Narodowego na barykady na Nowym Świecie i Brackiej oraz z innymi oddziałami („Bełt”, „Kiliński”) na barykadę w Al Jerozolimskich przy ul Kruczej. Wielkim osiągnięciem było to, że Niemcy nie przeszli przez Al. Jerozolimskie i Nowy Świat. Po kapitulacji opuścił Warszawę wraz z rodziną i trafił do obozu w Pruszkowie, z którego został wywieziony w nieznanym kierunku. Podczas podróży uciekł wraz z rodzicami z transportu przed Częstochową. Jak się później okazało transport skierowany był do obozu pracy w Cottbus. W lutym 1945 r. wrócił z matką do Warszawy, gdzie spotkała się cała rodzina, która zajęła się odbudową zniszczonej apteki ojca na placu Trzech Krzyży.
W maju 1945 roku podjął naukę w gimnazjum i liceum im Stefana Batorego w Warszawie. Maturę zdał w roku 1948 r. Następnie studiował farmację na Akademii Medycznej w Warszawie. W 1952 r. uzyskał stopień mgr farmacji. Nakazem pracy został skierowany do apteki społecznej w Sulejówku, w której został kierownikiem w 1954 r. Od 1955 r. do 1959 r. pracował w Centralnym Laboratorium Przemysłu Zielarskiego na stanowisku starszego asystenta. Od 1959 r. do 1963 r. pracował w Laboratorium Naukowo Badawczym Farmaceutycznej Spółdzielni Pracy „Unia” w Warszawie na stanowisku kierownika działu syntezy. W latach 1955-1959 r. opracował kilka leków roślinnych m.in. Raphacholin.
W 1963 r. został powołany do służby wojskowej do JW. 1390 (składnica sanitarna). W 1966 r. został skierowany do Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej w Warszawie gdzie pełnił funkcję kierownika apteki szpitalnej.
Uzyskał specjalizację Io i IIo w zakresie farmacji aptecznej, specjalizację Io i IIo w zakresie organizacji służby zdrowia.
W 1978 r. brał udział w misji pokojowej ONZ – UNEF na Bliskim Wschodzie w Egipcie, jako kierownik apteki szpitalnej i szef zaopatrzenia medycznego Polskiej Wojskowej Jednostce Specjalnej. Szpital zabezpieczał pod względem medycznym wszystkie wojska UNEF na Bliskim Wschodzie.
Jako oficer bezpartyjny stopień płk otrzymał po przemianach w Polsce w 1989 r. Służbę zakończył w 1991 r.
Od 1991 r. był kierownikiem hurtowni farmaceutycznej „Herbapol Trading”. W 2002 r. przeszedł na emeryturę.
Działał w kilku organizacjach społecznych (PCK, PTTK, PZŻ) uprawiał narciarstwo, turystykę rowerową, żeglarstwo śródlądowe i morskie. W 1948 r. uzyskał patent jachtowego sternika morskiego
. Odznaczony: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym medalem Siły Zbrojnej w Służbie Ojczyzny, Odznaką za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia, Medalem ONZ „W Służbie Pokoju”, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Medalem za Warszawę, Krzyżem Weterana Walki o Wolność i Niepodległość Ojczyzny, Odznaką „Akcja Burza”, Medalem Pamięci Krystyny Krahelskiej.

Uzupełnienia

płk prof. dr hab. med. Stanisław MARCZEWSKI (ur. 18 IV 1896 r., zm. 1979 r.). Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego ukończył 1922 r. Tytuł docenta habilitowanego uzyskał w 1947 r. Profesorem nadzwyczajnym mianowany w 1963 r.
W 1922 r. powołany do zawodowej służby wojskowej, podczas której pełnił obowiązki lekarza wojskowego w jednostkach i szpitalach wojskowych (szpital wojskowy w Dęblinie, Szpital Ujazdowski, 1 Szpital Okręgowy w Warszawie). Pracując na oddziałach chorób wewnętrznych i zakaźnych, prowadził badania doświadczalne, których wyniki ogłaszał drukiem w czasopismach polskich i zagranicznych. W 1930 r. powierzono mu zorganizowanie i kierowanie Pracownią Biologiczną w Centrum Badań Lekarskich Lotnictwa. W 1935 r. oddelegowany do Paryża, gdzie prowadził badania nad białkiem surowicy krwi ludzkiej w Zakładzie Chemii Fizjologicznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Paryskiego oraz badania nad wpływem wysokości na ustrój zwierzęcy w Instytucie Medycyny Lotniczej. Wyniki badań były przedstawione na posiedzeniu Francuskiej Akademii Nauk i ogłoszone drukiem w "Comptes Rendus de l'Académie de Sciences" w roku 1935 i 1936. W Instytucie Badań Lotniczo-Lekarskich pracował do września 1939 r. Podczas okupacji i powstania warszawskiego pracował w szpitalach warszawskich. Brał udział w Powstaniu Warszawskim w walkach na Mokotowie.
W kwietniu 1945 r. został powołany do wojska i objął kierownictwo ruchomego Laboratorium Sanitarno-Epidemicznego. We wrześniu 1946 roku został szefem Oddziału Badawczo-Doświadczalnego Fizjologii Centralnego Ambulatorium Medycyny Lotniczej.
W 1950 r. na polecenie dowódcy Wojsk Lotniczych przebadał cały personel latający jednostek lotniczych w samolocie Li-2 w czasie lotu na wysokości 7000 m. Badań tych nie można było przeprowadzić na ziemi, gdyż odbywał się dopiero montaż barokomory ludzi, którą w myśl propozycji i koncepcji płk. Marczewskiego, a według projektu prof. inż. Wolskiego z Politechniki Warszawskiej wykonała Stocznia Gdańska.
Jako etatowy zastępca szefa do spraw naukowych sprawował ogólne kierownictwo naukowe nad pracami Instytutu. Od listopada 1959 roku do lipca 1968 roku pełnił funkcję zastępcy Komendanta CIBLL ds. naukowych. Od września 1954 roku do lutego 1955 roku czasowo pełnił obowiązki Komendanta CIBLL. Niezależnie od tego prowadził własne badania nad białkiem surowicy krwi oraz badania doświadczalne nad wpływem promieni pozafiołkowych i podczerwonych, promieni rentgenowskich i promieni gamma na uwolnienie białka z surowicy krwi. W dorobku naukowym ma ponad 30 publikacji.
W 1969 r. przeszedł w stan spoczynku, Nadal jednak prowadził zainicjowane badania na zwierzętach nad wpływem stałego pola magnetycznego na mózg oraz wykorzystaniem opracowanego hełmu magnetycznego do badań na ludziach.
Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Źródła:
Źródło
Antoni B. Szcześniak: Wojskowy Instytut Medycyny Lotniczej, Wydawnictwo MON 1988

płk prof. dr hab. med. Eugeniusz MARKS (ur. 17 XI 1924 r. w Warszawie, zm. 1 IV 1987 r.).
Przydział podczas Powstania Warszawskiego: Warszawski Okręg Armii Krajowej - I Obwód "Radwan" (Śródmieście) - 1. Rejon "Róg" - batalion "Bończa" - 101. kompania.
Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego ukończył w 1947 r. Stopień doktora nauk medycznych uzyskał w 1964 r., doktora habilitowanego w 1971 r. Profesorem nadzwyczajnym nauk medycznych mianowany w 1978 r.
Do okresowej, a później zawodowej służby wojskowej powołany w marcu 1949 r., pracował w "Służbie Polsce", a następnie w Centrum Sanitarnym w Lodzi. Od roku 1953 starszy asystent neurolog w wojskowym Szpitalu Lotniczym w Otwocku. W 1957 r. ordynator Oddziału Neurologicznego w Wojskowym Centrum Badań Lotniczo-Lekarskich w Otwocku oraz nieetatowy przewodniczący Garnizonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej. Od l960 r. w WIML: początkowo ordynator Głównej Wojskowej Komisji Lekkarskiej (do 1962 r.), ordynator Oddziału Psychoneurologicznego (do 1971 r.), kierownik Kliniki Neurologicznej (od 1972 r.).
W dorobku ma ponad 130 publikacji naukowych. W 1964 r. otrzymał nagrodę szefa WIML za pracę doktorską pt. „Nowotwory przerzutowe mózgu", w 1966 r. szefa WIML za pracę pt. "Kliniczne badania u osób zatrudnionych w zasięgu mikrofal", w 1971 r. szefa WIML za pracę habilitacyjną pt. „Wpływ wibracji na układ neurosekrecyjny mózgu", w 1972 r. komendanta WIML za pracę pi. „Badania dynamiki metabolizmu kwasów nukleinowych w jądrze nad wrokowym zwierząt poddanych działaniu niedotlenienia wysokościowego i przyspieszeń", w 1977 r. I zespołowa nagrodę ministra obrony narodowej za współautorstwo podręcznika Medycyna lotnicza i kosmiczna.
Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Zmarł w 1987 r.

Źródła i szczegóły:
Antoni B. Szcześniak: Wojskowy Instytut Medycyny Lotniczej, Wydawnictwo MON 1988
Eugeniusz Marks: Powstańcze biogramy
Elżbieta ZAKRZEWSKA: ZASŁUŻENI DLA WOJSKOWEGO INSTYTUTU MEDYCYNY LOTNICZEJ: PŁK PROF. DR HAB. MED. EUGENIUSZ EDWARD MARKS, Polski Przegląd Medycyny Lotniczej nr 2, tom 10, kwiecień-czerwiec 2004 rok

płk dr Władysław Włodzimierz Sawicz (ur. 15 marca 1890 Tymkowicze pow.Słuck, zm. 7 lutego 1986 Warszawa), syn Grzegorza i Adeli z domu Makowskiej.
Ukończył studia medyczne na Uniwersytecie w Kijowie.
W 1923 r. lekarzem nieetatowym w 50 p.p Następnie pracował jako chirurg-rentgenolog w Centrum Badań Lotniczo-Lekarskich oraz w przemianowanym w 1936 r. na Instytut Badań Lotniczo-Lekarskich.
Podczas wojny w stopniu majora komendant 403 szpitala polowego w ramach 4 Szpitala Okręgowego.
Od 1942 r. do wybuchu Powstania Warszawskiego szef Wojskowej Słuzby Zdrowia Okręgu Warszawa Armii Krajowej. Podczas Powstania Warszawskiego "Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - Szpital Ujazdowski ul. Piusa XI, ewakuowany 6 sierpnia 1944 r. na ul. Chełmską 19 (budynek Zgromadzenia Sióstr Rodziny Marii). Po Powstaniu wyjechał z Warszawy z rannymi.
Po wyzwoleniu Warszawy zgłosił się do lotniczej służby zdrowia razem z innymi lekarzami wojskowymi: Władysławem Polem, Stanisławem Marczewskim i Stanisławem Boberem. W stopniu pułkownika pełnił funkcję kierownika gabinetu rentgenologicznego w Wojskowej Komisji Lotniczo-Lekarskiej. W latach 1951-1953 był autorem opracowania ”Lotnictwo Sanitarne”.
Odznaczenia: Krzyż Walecznych - dwukrotnie, Złoty Krzyż Zasługi.

Był ojcem:

• Tadeusza Władysława Sawicza – pilota wojskowego, uczestnika II wojny światowej. Tadeusz Sawicz był ostatnim żyjącym polski uczestnikiem bitwy o Anglię i ostatnim żyjącym członkiem Brygady Pościgowej, która broniła Warszawy w czasie kampanii wrześniowej. Postanowieniem Prezydenta RP, Lecha Kaczyńskiego z dnia 3 maja 2006 został awansowany do stopnia generała brygady.
• Marii Sawicz – podczas Powstania Warszawskiego sanitariuszki Armii Krajowej w batalionie „Oaza” (następnie „Ryś”) - kompania „Krawiec”. Zginęła w wieku 21 lat 29 sierpnia 1944 r. podczas nalotu na szpital przy ul. Chełmskiej 19 (budynek Zgromadzenia Sióstr Rodziny Marii).

Źródła
Antoni B. Szcześniak: Wojskowy Instytut Medycyny Lotniczej, Wydawnictwo MON 1988 Urbanek Bozena, Pielegniarki i sanitariuszki w Powstaniu Warszawskim w 1944 r., PWN, Warszawa 1988
http://www.1944.pl/historia/powstancze-biogramy/Wlodzimierz_Sawicz
http://lekarzepowstania.pl/osoba/wlodzimerz-sawicz/
http://www.altair.com.pl/magazines/article?article_id=3556
http://www.dws.org.pl/viewtopic.php?f=79&p=1554913
http://www.tlw.waw.pl/index.php?id=29&newsy_id=266
https://pl.wikipedia.org/wiki/Tadeusz_Sawicz

płk doc. dr hab. med. Eugeniusz Sokołowski (ur. 12 sierpnia 1930 r. w Warszawie).
W kwietniu 1943 r. dzięki rekomendacji kuzyna Tadeusza Dębińskiego ps. "Rudy" wstąpił do OW PPS AK VI Okręgu, dca por. Edward Ładkowski ps. "Kulawy" gdzie był w Jego dyspozycji. Przeszedł przeszkolenie o broni i łączności w kompanii ppor. Wacława Gapieniuka ps. "Stary", był łącznikiem między dowódcą Okręgu i dowódcami kompanii.
W czerwcu 1944 r. ppor. "Stary" skierował go na dalsze szkolenie do oddziału partyzanckiego por. "Kaliny" w m. Jelonki-Żwirownia koło Małkini. Miał pseudonim "Orzeł".
Po powrocie do Warszawy brał aktywny udział w pozyskiwaniu broni od żołnierzy węgierskich wycofujących się z frontu wschodniego przez Warszawę. Za tę działalność został przez dowódcę VI Okręgu wyróżniony za odwagę i roztropność. 1 sierpnia 1944 r. dostał rozkaz dostarczenia ważnej przesyłki na punkt na Targówku ul. Ziemowita 44. Splot wielu przyczyn spowodował, że nie mógł powrócić na miejsce zbiórki. Mieszkający przy ul. Ziemowita, dowódca AK rozkazał dołączyć mu do Oddziału mającego zadanie opanowania przyczółku mostu Kierbedzia. Były tam umocnione stanowiska artylerii przeciwlotniczej. Próba podejścia od ul. 11 Listopada skończyła się niepowodzeniem.
Odcięty od swoich dowódców nie otrzymał dalszych rozkazów. Nie mogąc dostać się przez Wisłę do walczącej Warszawy, postanowił przedostać się przez front do Lublina. Przebywał tam jego Ojciec po ucieczce z Oflagu, który prowadził szkolenie podchorążych AK. Spotkanie z Ojcem nastąpiło dopiero w październiku 44 r. Był wcielony do 11 Samodzielnej Brygady artylerii przeciw pancernej w stopniu kapitana. Chociaż był młodocianym, dzięki Ojcu został umundurowany i przydzielony do Szefa Intendentury Brygady. W szeregach 11 Brygady przeszedł szlak od m. Krasnystaw, gdzie Brygada została sformowana, poprzez Rawę Mazowiecką, Tomaszów Mazowiecki i dalej w kierunku Drezna. Na początku maja 1945 r. Brygada starła się z niemiecką dywizją pancerną, wycofującą się z terenu Czechosłowacji. Działo się to w miejscowości Kługau (Klugow). Po poniesieniu strat Brygada została cofnięta w rejon Poznania i wkrótce rozformowana. Działo się to już po kapitulacji Niemiec.
W roku 1949 ukończył gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie. Wydział Lekarski Akademii Medycznej w Warszawie ukończył w 1955 r. i rozpoczął pracę w Szpitalu Kolejowym.
W maju 1957 r. został powołany do okresowej służby wojskowej w jednostce lotniczej. W roku 1959 przeszedł do zawodowej służby wojskowej w Wojskowym Instytucie Medycyny Lotniczej. W roku 1958 ukończył specjalizację z zakresu laryngologii. W Wojskowym Instytucie Medycyny Lotniczej pracował nieprzerwanie do roku 1994 na stanowiskach asystenta, st. asystenta, adiunkta, kierownika pracowni i z-cy kierownika zakładu patofizjologii lotniczej.
W roku 1960 uzyskał I stopień, a w roku 1963 II stopień specjalizacji z zakresu medycyny lotniczej. W roku 1968 uzyskał stopień doktora nauk medycznych a w roku 1981 doktora habilitowanego nauk medycznych.
We wrześniu 1968 r. był współorganizatorem akcji honorowego krwiodawstwa w środowisku "Synów Pułku".
W latach 1984-1992 by sekretarzem Rady Naukowej WIML. W latach 1975-1994 był konsultantem naukowym Instytutu Lotnictwa w Warszawie. Był członkiem Komitetu Ergonomii przy Prezydium PAN, Polskiego Towarzystwa Otolaryngologii, członkiem Zarządu Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, vice przewodniczącym Towarzystwa Medycyny Lotniczej.
W roku 1994 przeszedł w stopniu pułkownika w stan spoczynku i rozpoczął pracę w Lekarskiej Spółdzielni Profesorsko-Ordynatorskiej.
W dorobku naukowym posiada ponad 110 prac naukowych i publikacji, w tym 2 książki.
Posiadane odznaczenia: Krzyż Kawalerski 00P, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Zwycięstwa i Wolności, Medal Za Odrę, Nysę i Bałtyk, Złoty Medal Za Zasługi dla Obronności Kraju, Medal Za Warszawę, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Medal PCK II klasy, Złota Odznaka Za Zasługi dla Warszawy, Odznaka Pamiątkowa "Syn Pułku" i szereg odznaczeń resortowych.

mjr prof. dr hab. med. Józef SZAMBORSKI (ur. 24 VI1 921 r. w Warszawie, zm. 15 II 2008 r.).
W okresie przedwojennym był harcerzem 80 WDH. W okresie okupacji wstąpił do Szarych Szeregów, studiował w tzw. Szkole Zaorskiego. Od 1943 r. w AK: Kedyw Komendy Głównej Armii Krajowej - Brygada Dywersyjna "Broda 53" - batalion "Zośka" - 2. kompania "Rudy” - III pluton "Felek". Szlak bojowy podczas Powstania Warszawskiego: Wola - Stare Miasto - kanały - Śródmieście Północ - Górny Czerniaków - przepłynął Wisłę.
W 1947 r. ukończył Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. W 1948 r. rozpoczął służbę wojskową jako lekarz w jednostkach wojskowych. W 1949 r. obronił pracę doktorską na Uniwersytecie Łódzkim. W latach od 1952 do 1957 r. pracował w Wojskowym Instytucie Naukowo-Badawczym i Doświadczalnym Medycyny Lotniczej (do 1955 r. jako Centralnym Instytucie Badań Lotniczo-Lekarskich) początkowo jako histopatolog, a później na stanowisku Szefa Zakładu Higieny i Bezpieczeństwa Lotów.
W roku 1955 podjął pracę badawczą i jako współautor dokładnie prześledził zmiany w układzie krwiotwórczym w przebiegu adaptacji wysokościowej. We wspólnej pracy z Stanisławem Barańskim i Olgą Barkową przedstawił wnioski z przeprowadzonych badań, w tym najważniejszy, że w początkowej fazie aklimatyzacji odczyny narządu krwiotwórczego i układu siateczkowo-śródbłonkowego przebiegają podobnie.
W 1956 r. kontynuował badania nad problemem znużenia w lotnictwie, opierając się na wcześniej powstałych pracach prof. Misiuro i wielu innych autorów. W swoim artykule opublikowanym w 1956 r. poddał analizie zagadnienie pracy i wypoczynku pilotów wypunktowując z nich najważniejsze wnioski .
W 1957 r. odszedł do rezerwy i podjął pracę jako patomorfolog w II Klinice Położniczo-Ginekologicznej Akademii Medycznej w Warszawie (Szpital św. Anny). Następnie objął kierownictwo Zakładu Patomorfologii Rozrodu.
Habilitację z medycyny uzyskał w 1967 r. za pracę „Wpływ soli pirazolowych na macicę ciężarną królika".
Za całokształt działalności naukowej otrzymał tytuł profesora w 1980 r.
Jest autorem około 70 prac naukowych i popularnonaukowych z dziedziny patomorfołogii. Trzy z nich były nagrodzone przez Towarzystwo Naukowe Fizjologów i Patologów.
Otrzymał II nagrodę (1979 r.) i I (1984 r.) ministra zdrowia i opieki społecznej za prace z dziedziny histopatologii i patomorfołogii.
Odznaczenia: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1981 r.), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2003 r.), Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Armii Krajowej, Medal 10-lecia Polski Ludowej, Srebrny Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju", Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny", Medal Wojska Polskiego, Odznaka Baonu ”Zośka”, Odznaka Zgrupowania Radosław. Awansowany do stopnia majora WP (w stanie spoczynku).
Źródła:
Józef Szamborski Powstańcze biogramy
Antoni B. Szcześniak: Wojskowy Instytut Medycyny Lotniczej, Wydawnictwo MON 1988
Elżbieta ZAKRZEWSKA, Lech MARKIEWICZ: BADACZE WE WCZESNYM OKRESIE POWOJENNYM, Polski Przeglad Medycyny Lotniczej nr 2 tom 14, kwiecień-czerwiec 2008 rok
http://cybra.lodz.pl/Content/4459/59_kronikarz%20nr13_kronikarz%20nr13.pdf

mjr prof. dr hab. med. Witold TŁUCHOWSKI (ur. 1 IV 1923 r. w Płocku, zm. 18 IV 1997 r.)
W Iatach 1936-39 uczęszczał do Gimnazjum Państwowego im. Marszałka Stanisława Małachowskiego w Płocku, tam zdał małą maturę.
We wrześniu 1939 r. jako ochotnik walczył w wojnie obronnej. W 1942 r. został aresztowany przez gestapo i osadzony w więzieniu w Inowrocławiu, z którego wyszedł dzięki staraniom rodziny. Potem przebywał w Warszawie, włączając się w konspirację. Uczył się na tajnych kompletach, w 1944 r. uzyskał maturę. Rozpoczął naukę w Szkole dr. Zaorskiego. Brał udział w Powstaniu Warszawskim.
Od 1945 r. studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego, od 2 roku, zakończone dyplomem w 1950 r.
W grudniu 1950 r. powołany do zawodowej służby wojskowej. Po ukończeniu w marcu 1951 r. kursu przeszkolenia oficerów rozpoczął pracę, jako lekarz wojskowy. W 1954 r. był laryngologiem w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie, a w latach 1955—1956 kierownikiem Oddziału Laryngologicznego Szpitala Lotniczego w Otwocku. Po odejściu z wojska, od 1957 r. rozpoczyna pracę w Pracowni Foniatrycznej Kliniki Otolaryngologicznej Akademii Medycznej w Warszawie. Był jednym z pierwszych uczniów prof. Aleksandry Mitrinowicz-Modrzejewskiej, twórczyni polskiej szkoły foniatrii. W 1965 obejmuje stanowisko kierownika Pracowni Foniatrycznej. W roku 1970 dr Tłuchowski uzyskuje habilitację na podstawie pracy pt. „Badania kliniczne i doświadczalne nad ruchomością strun głosowych w jedno- i dwustronnych porażeniach krtani po operacjach tarczycy". Od 1 października 1969 roku zostaje kierownikiem Poradni Foniatrycznej Kliniki Otolaryngologicznej i Szpitala Klinicznego. Kieruje tą placówką przez następne 18 lat. Doc. W. Tłuchowski nawiązuje ścisłe robocze kontakty z IPPT oraz nieprzerwanie współpracuje ze znawcą akustyki mowy, współautorem wielu prac z tej dziedziny, mgr. Stanisławem Błasikiewiczem z Zakładu Kryminalistyki, mającym unikalny wtedy sonograf.
W 1973 roku Poradnia Foniatryczna zostaje przeniesiona do nowych pomieszczen Centralnego Szpitala Klinicznego przy ul. Banacha 1A. Doc. W. Tłuchowski z zespołem organizuje elektromiografię krtani, fonospektroskopię, intonomerię i laryngostroboskopię automatyczną.
W 1984 roku zostały zorganizowane obchody 50 lat foniatrii akademickiej w Warszawie. Referat główny wygłasza doc. W. Tłuchowski. W 1985 r. zostaje mianowany profesorem. W 1987 r. prof. Tłuchowski odchodzi do CMKP na stanowisko profesora foniatrii.
Działał w Unii Foniatrów Europejskich, przez wiele lat był wiceprzewodniczącym Sekcji Foniatrycznej Polskiego Towarzystwa Otolaryngologów. Słynął jako doskonały diagnosta i operator; dużą grupę jego pacjentów stanowili śpiewacy, aktorzy, politycy, duchowni i nauczyciele. Szczególną opieką otaczał dzieci, lecząc ich wadę seplenienia.
Pozostawił ponad 100 prac z dziedziny foniatrii i laryngologii oraz ceniony podręcznik foniatrii klinicznej. Był autorem około 200 wystapien zjazdowych. Wykształcił 10 specjalistów w zakresie foniatrii Ściśle współpracował z WIML, szczególnie w zakresie doskonalenia kwalifikacji lekarzy laryngologów. Tłumaczył poradniki medyczne z foniatrii dziecięcej. Dwukrotnie otrzymał nagrodę I nagrodę sekretarza naukowego PAN (w 1975 i 1978 r.) oraz nagrodę państwową.
Zmarł po ciężkiej chorobie 18.IV. 1997 r. w Warszawie. Spoczywa na cment. na Powązkach.
>
Pracownicy Pracowni Foniatrii. Siedzą od lewej: dr M. Hołejko – Szuladzinska, dr B.Maniecka – Aleksandrowicz, doc. W. Tłuchowski,dr A. Rózak – Komorowska. Stoją od lewej: piel.T. Jelinska, piel.M. Maszczyk, technik S. Trzaskowski, piel. A. Marek, logopeda A. Feigel, piel. Z. Wiatrowska - zdjecie z roku 1980.
Źródła:
Źródło 1
Antoni B. Szcześniak: Wojskowy Instytut Medycyny Lotniczej, Wydawnictwo MON 1988
Barbara Maniecka-Aleksandrowicz Anna Domeracka-Kołodziej, 70 lat foniatrii w Klinice Otolaryngologii i Szpitalu Klinicznym Akademii Medycznej w Warszawie 1934 - 2004, MEDYCYNA DYDAKTYKA WYCHOWANIE Rok XXXVI Akademia Medyczna w Warszawie Nr 7-8/2004 https://mdw.wum.edu.pl/sites/mdw.wum.edu.pl/files/2004/7-8_2004.pdf
http://prywatne-archiwum.pl/Malachowiacy/Malachowiacy.html#p=234

płk dr med. Józef Zawitkowski (ur. 4.02.1925 r. Kłodawa, zm. 10.05.2014 r. Warszawa)
Szare Szeregi Skarżysko-Kamienna rój „Kasko” grudzień 1943 – styczeń 1945, żołnierz Armi Krajowej na terenie Okręgu Radomsko-Kieleckiego, 3 p.p. Legionów Armii Krajowej, ps. „Zemsta”, ostatni stopień w AK plutonowy
Członek Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej od 18 stycznia 1995 r., Okręg Radomsko-Kielecki, Obwód Iłża
W latach 1947 – 1952 studiował w Akademii Medycznej w Gdańsku, Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę na stanowisku Szefa Komór Niskich Ciśnień w Centralnym Instytucie Badań Lotniczo-Lekarskich. W 1971 roku został adiunktem w Klinice Okulistyki WIML. W 1980 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk medycznych za pracę pt.: „Badanie dynamicznej ostrości wzroku w rytmie okołodobowym”. W latach 1987 – 1989 pełnił funkcję ordynatora Kliniki Okulistyki WIML.
Odznaczenia:

• Złoty Krzyż Zasługi 1975
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski 1982
• Medal Komisji Edukacji Narodowej 1983

oraz szereg odznaczeń resortowych


1937 r.


Osobista Opaska Józefa Zawitkowskiego


Józef Zawitkowski na ostatnim roku studiów


kpt. Józef Zawitkowski

Powyższe zdjęcia udostępnione przez żonę dr. Józefa Zawitkowskiego


dr med. Józef Zawitkowski prowadzi eksperymentalne badania wysokościowych ubiorów kompensacyjnych.
Od prawej: dr. Lucjan Golec, dr. Eugeniusz Sokołowski i dr Józef Zawitkowski


dr med. Józef Zawitkowski podczas badania ostrości wzroku pilota


dr med. Józef Zawitkowski demonstruje wyniki przeprowadzonych badań.
Od prawej płk pil. Zenon Jankowski – dubler kosmonauty gen. pil. kosm. Mirosława Hermaszewskiego, kosmonauta rosyjski Aleksander Iwanczenkow (czł. załogi stacji orbitalnej SALUT-6, witający w Kosmosie pierwszego Polaka), płk prof. Krzysztof Kwarecki, dr Józef Zawitkowski.



http://nekrologi.wyborcza.pl/0,11,,270702,J%C3%B3zef-Zawitkowski-nekrolog.html

Odznaczenia:

• Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż Armii Krajowej
• Honorowa Odznaka Żołnierza Armii Krajowej Korpusu „Jodła” „Dowódca – Towarzyszom Broni”
• Odznaka Pamiątkowa „Akcji Burza”
• Odznaka Weterana Walk o Niepodległość

Źródła:
Antoni B. Szcześniak: Wojskowy Instytut Medycyny Lotniczej, Wydawnictwo MON 1988
http://www.wiml.waw.pl/obrazy/Rada_Naukowa/STASIAK_streszczenie.pdf