Jerzy Daniel Kędzierski
Jerzy Daniel Kędzierski (ur. 3 stycznia 1902 r. w Warszawie, zm. 29 maja 1981 r. w Warszawie) ps. "Kalinowski", dowódca 2 kompanii batalionu „Łukasiński”, architekt
Od wiosny 1918 r. w POW, 11.11.1918 r. brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie. W 1920 r. jako ochotnik w I batalionie 8 DAK uczestniczył w wypadzie na tyły armii sowieckiej pod Ciechanowem i w zdobyciu Ciechanowa, następnie w bitwie z armią S. Budionnego i pościgu po Korosteń.
Od roku 1924 należał do Polskiej Korporacji Akademickiej Aquilonia, studenckiej organizacji ideowo-wychowawczej, do której należał także rodzony brat Tomasz (Orle Lwowskie, żołnierz wojny polsko-bolszewickiej 1920 r.).
W latach 1928-1929 odbył przeszkolenie w Szkole Saperów Podchorążych Rezerwy w Modlinie, w 1936 r. został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy.
W roku akademickim 1932/33 ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Autor szpitala wojewódzkiego w Starachowicach (1936-42)
Żołnierz kampanii wrześniowej 1939 r. dowódca plutonu i zastępca dowódcy kompanii saperów (nr 168) w Brześciu nad Bugiem.
Po powrocie do Warszawy w listopadzie 1939 r. rozpoczął organizowanie „piątek” bojowych; od 1940 r. w POZ (zapoczątkował formowanie kompanii). Od 1942 r. w AK; został mianowany dowódcą 2 kompanii „Supraśl” (nr 177) w Batalionie im. W. Łukasińskiego. Oprócz szkolenia kompanijnego prowadził 3 turnusy kursu podchorążych, organizował patrole sanitarne, kierował grupą organizującą tajne lokale konspiracyjne (składy i wytwórnie broni i inne). Współdziałał w przejęciu i przewozie broni zrzutowej z lasów garwolińskich. W 1943 r. awansowany do stopnia porucznika.
W czasie Powstania Warszawskiego był dowódcą reduty Ratusz; 13.08. awansowany do stopnia kapitana. Dzięki taktyce obrony ruchowej (wypady na przedpole, kontrataki, zasadzki) utrzymał redutę do 30.08.. Podczas próby przebicia do Śródmieścia w nocy z 30 na 31.08. (wypad z „Reduty Matki Boskiej” – ul. Długa 29 na Pałac Radziwiłłów) został dwukrotnie ranny w nocy z 31.08. na 1.09. Przeprowadzony kanałami do Śródmieścia po podleczeniu ran, otrzymał funkcję oficera broni IV Rejonu AK na ul. Złotej.
Po kapitulacji Powstania 4.10.1944 r. wywieziony do obozu przejściowego Lamsdorf, następnie osadzony w Oflagu VII A w Murnau, gdzie aktywnie uczestniczył w organizacji życia obozowego, zwłaszcza w pracach samokształceniowych i w studiach nad odbudową kraju i Warszawy; był m.in. przewodniczącym miejscowego Koła SARP.
Po wyzwoleniu obozu przez armię amerykańską, uczestniczył w działalności na rzecz opieki nad Polakami znajdującymi się wówczas w Monachium; w lipcu 1945 r. wrócił do kraju wraz z grupą około 500 żołnierzy AK.
Dyrektor techniczny Szczecińskiej Dyrekcji Odbudowy DBOR. Naczelnik Wojewódzkiego Wydziału Odbudowy w Szczecinie (od 1947). Kierował komisją odbioru portu w Szczecinie z rąk wojsk radzieckich (1947).
Autor m.in. odbudowy obiektów w Szczecinie: rzeźnia na Łasztowni, część zamku książęcego, kamienica Loitzów, Klub "13 Muz", przebudowy ujeżdżalni koni na kino "Colosseum", budynku klubu oficerskiego na Teatr Polski.
Organizator Komisji Konserwatorskiej. Wiceprezes ZO SARP (1947-49).
Więzień polityczny Polski Ludowej w latach 1949-53.
Współorganizator Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Szczecinie. Architekt Miasta Łodzi (1958).
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Walecznych (dwukrotnie), Złoty Krzyż Zasługi, Medal za Warszawę 1939-1945
• Batalion Armii Krajowej "Łukasiński"