Od X 1923 uczył się w Państwowym Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Wilnie. W 1927 otrzymał świadectwo dojrzałości. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowii- Komorowie w VIII 1930 objął stanowisko d-cy plutonu w 4 Pułku Strzelców Podhalańskich. Po ukończeniu kursu aplikacyjnego broni pancernych w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie w XI 1935 został przeniesiony na stanowisko instruktora 2 kompanii 3 batalionu pancernego, wkrótce został adiutantem 3 bat.

Od 1938 w Szkole Podchorążych Rezerwy Broni Pancernej był d-ca plutonu, następnie d-cą kompanii w batalionie doświadczalnym Centrum Wyszkolenia Broni pancernych w Modlinie.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 był d-cą 11 kompanii czołgów rozpoznawczych TKS Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej płk Stefana Roweckiego, która zakończyła swój wrześniowy bój 20 IX w rejonie Krasnobrodu w Lubelskiem.

Od XI 1939 w org. „Pobudka”, był pierwszym d-cą odtwarzanego w konspiracji 3 batalionu pancernego, który później otrzymał miano 3 Batalionu Pancernego AK „ Golski”. W IX- X 1940 wraz z „ Pobudką” wszedł do nowo utworzonej Konfederacji Narodu, a w I 1941 do Konfederacji Zbrojnej by we IX 1941 połączyć się z ZWZ- AK. Na krótko przeniesiony do Lublina, a stamtąd w XI 1942 z powrotem trafił do Warszawy na stanowisko organizowanego wówczas ośrodka pancernego Komendy Obszaru Warszawskiego AK. W rok później awansowany do stopnia majora.

W Powstaniu Warszawskim od 7 VIII komendant Podobwodu Śródmieście- Południe, od 20 VIII z-ca nowego komendanta ppłk. Jana Szczurka- Cergowskiego. Awansowany za odwagę i sprawne dowodzenie do stopnia podpułkownika. Po upadku Powstania przebywał w Stalagu Woldenberg, po uwolnieniu przez Armię Czerwoną 30 I 1945 przyłączył się do oddziału sowieckiego. Tego samego dnia tj. 30 I w m. Dec został ranny i do IV 1945 leczył się w sowieckim szpitalu polowym.

Po opuszczeniu szpitala w IV 1945 zgłosił się do służby w LWP i początkowo był z-cą komendanta Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej w Modlinie ds. liniowych, a wkrótce awansując do stopnia pułkownika, został szefem gabinetu ministra MON. Od IX 1945 w ZG ZUWZ zN, a od 1949 w ZBoWiD. W IV 1948 skierowany na studia do ASG. Mianowany na komendanta garnizonu warszawskiego, ale po miesiącu zwolniony z wojska do rezerwy.

Był dyrektorem administracyjno- handlowym Warszawskiej Fabryki Motocykli.

Aresztowany 22 V 1950, zwolniony z więzienia 22 IV 1954. Członek PPR- PZPR od 1945 do 1950. Ponownie przyjęty do PZPR w 1954. Do 1957 zajmował szereg eksponowanych stanowisk w ZBoWiD, współorganizator festiwalu młodzieży w 1955. W 1957 ukończył Wyższy Akademicki Kurs Sztabu Generalnego w ASG. Był oficerem Głównego Zarządu Polityczno- Wychowawczego.

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militarii, Krzyż Walecznych (czterokrotnie), Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Wymarsz Uderzenia
słowa Andrzej Trzebiński, muzyka Bronisław Onufry Kopczyński
Utwór powstał w 1942 r., był pieśnią Uderzeniowych Batalionów Kadrowych - oddziałów zbrojnych Konfederacji Narodu. Piosenka szybko zyskała popularność i śpiewana była w oddziałach partyzanckich i konspiracyjnych na terenie całej Polski.