V Rejon AK był jedną z części VII Obwodu „Obroża” Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej.
Komendant: kpt. Marian Bródka-Kęsicki „Grzegorz”.
Stan ewidencyjny batalionu wg raportu z dn. 6 lipca 1944 r. wynosił 860 żołnierzy.
W skład batalionu „Krawiec” wchodziły cztery kompanie, w tym: kompania 4 – dowódca por. Stanisław Milczyński „Gryf”:

• pluton 1712 – dowódca kpr. pchor. Marian Wielogórski „Dag”
• pluton 1713 – dowódca kpr.  pchor. Janusz Radomyski „Cichy”

W okresie powstania warszawskiego w działaniach V Rejonu „Gątyń” – Piaseczno rozróżnić należy dwa okresy. Pierwszy to czas działań na własnym terenie, a drugi – w Warszawie – na rozkaz Komendanta Głównego AK gen. Komorowskiego „Bora”.
W godz. „W” 1 sierpnia kompanie V Rejonu wystąpiły do działań powstańczych w Jeziornie, Skolimowie, Dąbrówce  i Wilanowie, nie osiągając sukcesów i ponosząc straty w zabitych i rannych. Pod osłoną nocy oddziały V Rejonu zebrały się w punkcie koncentracji w Lesie Kabackim, przyjmując kryptonim „Krawiec”.
Po niepowodzeniach w pierwszym dniu powstania i przejściu chrztu bojowego oddziały V Rejonu zaczęły odnosić sukcesy. 3 sierpnia zdobyto reflektory niemieckie w Kabatach i pod Kierszkiem oraz przeprowadzono atak na reflektor pod wsią Czarnów, przy małych stratach własnych zdobywając broń, amunicję i biorąc do niewoli 12 Niemców.
Ze względu na bezpieczeństwo oddziały V Rejonu przeszły do lasów Chojnowskich, spotykając tam oddziały AK z Warszawy płk. „Grzymały”, kpt. „Korwina”, por. „Gustawa”, por. „Wirskiego”, oddziały batalionu Mączyńskiego i oddział AK „Głuszc” z Grójeckiego. Po konsultacji z dowódcami oddziałów zdecydowano, że dowódcą wszystkich grup będzie kpt. Marian Bródka-Kęsicki „Grzegorz”.
Oddziały powstańcze przeprowadzały szkolenia, patrolowały drogi na trasie Góra Kalwaria-Warszawa, organizowały akcje i zasadzki na jednostki wroga.
Na apel dowódcy Komendy Głównej AK przyjścia z pomocą walczącej Warszawie kpt. „Grzegorz” przeorganizował batalion, włączając oddziały warszawskie i został dowódcą wszystkich grup, a dowództwo nad batalionem „Krawiec” objął Stanisław Milczyński „Gryf”. 18 sierpnia kpt. „Grzegorz” otrzymał rozkaz uderzenia na garnizon niemiecki w Wilanowie.
Zbliżające się do Wilanowa oddziały zostały ostrzelane przez artylerię. Wywiązała się ostra walka. Tylko 2/3 batalionu „Krawiec” przedarły się do Warszawy. Reszta żołnierzy, łącznie z kpt. „Grzegorzem”, pozostała pod Wilanowem. Z pozostałego oddziału dowódca wytypował grupę około 50 żołnierzy do utrzymywania łączności z Warszawą, pozostałych zwolnił do domów.
W czasie działań powstańczych batalionu „Krawiec” życie straciło 174 żołnierzy, w tym łączniczki i sanitariuszki.

Do chwili rozpoczęcia powstania warszawskiego kompania por. „Gryfa” przeprowadziła:

• ponad 30 akcji dywersyjnych i likwidacyjnych (min. zlikwidowanie Wilhelma Bunjesa, zastępcy komendanta żandarmerii powiatu warszawskiego),
• 6 akcji transportu broni zrzutowej,
• 8 osłon zbrojnych placówek zrzutowych i 6 osłon radiostacji nadawczych Komendy Głównej AK.

Z przybyłych do Warszawy żołnierzy V Rejonu powstała jedna kompania, utrzymując kryptonim „Krawiec”, pod dowództwem por. „Gryfa”. Kompania „Gryfa” została wcielona do batalionu „Ryś”, w którym walczyła do kapitulacji, otrzymując do obrony odcinek ul. Chełmskiej. 26 sierpnia zaczęły się walki o zdobycie koszar przy ul. Podchorążych. Przez cały sierpień i połowę września trwały walki o utrzymanie pozycji. Oddziały niemieckie nasilały ataki. 15 września dowództwo odcinka postanowiło ewakuować kompanie na ul. Dolną. Ewakuacja odbywała się pod silnym ogniem nieprzyjaciela. W tej walce ranny został por. „Gryf”, a nowym dowódcą został kpr. pchor. „Cichy”. Kompania zajęła pozycje na skarpie w rejonie Królikarni. 22 września nastąpił zmasowany atak na kompanie. Ataki czołgów powtarzały się codziennie.
A oto kilka informacji z dziennika dowódcy kompanii:

• 6 IX – Na pozycjach kompanii „Krawiec” na ogół spokojnie. Dzień podobny do poprzednich. Nieprzyjaciel nęka normalnie, według „porządku dnia”. Kuchnia i  zabezpieczenie tyłów zostały przeniesione na ul. Dolną. Łączność między Mokotowem a Sielcami odbywa się wąskim przesmykiem między ul. Chełmską a Dolną.
• 9 IX – Od rana nieprzyjaciel nęka pozycje kompanii „Krawiec” lotnictwem, artylerią i moździerzami. Nad Warszawą walki powietrzne samolotów sowieckich z  niemieckimi. Rozpoczyna się systematyczne niemieckie atakowanie Sielc. Ulica Czerniakowska w rękach nieprzyjaciela. Atak niemiecki wzdłuż ulic: Zakrzewskiej, Górskiej i Stępińskiej w kierunku ul. Chełmskiej.
• 11 IX – Około godz. 11 nieprzyjaciel rusza do natarcia na całym froncie przy użyciu jednego baonu SS, 100 żandarmów oraz nielicznej grupy wojska z 16 czołgami i trzema samochodami pancernymi
• 12 IX – Na rozkaz rtm. „Gardy” pchor. „Jastrząb”, „Sęp I”, „Gryf” i inni zostali oddani do dyspozycji por. „Roka”, dowódcy „Granatu”.
• 15 IX – Od rana bombardowanie pozycji powstańców. O godz. 9 nieprzyjaciel atakuje czołgami i działami szturmowymi. Nie atakuje piechota! Por. „Gryf” daje rozkaz do wycofania się na od dawna przygotowane stanowiska. Najpierw wycofuje się pluton „Cichego”, a za nim „Boruty”. Koncentracja na Chełmskiej 30. Droga wycofania z bloku narożnego Chełmska-Iwicka, przez ruiny szpitala wzdłuż Chełmskiej, ogródkami do Dolnej – bardzo niebezpieczna. Silny ostrzał, Znaczne straty. Na skrzyżowaniu Belwederskiej z Chełmską ginie „Sowa” i  wielu innych. Znaczna liczba rannych, w tym dwukrotnie raniony por. „Gryf” (skierowany do szpitala przy ul. Misyjnej).
• 19 IX – Żołnierze „Gryfa” wyszli na pozycje gdzieś koło Królikarni, pozostali tylko ranni. Wieczorem powrót na Dolną.
• 24 IX –  Początek koncentrycznego natarcia nieprzyjaciela na Mokotów. Niezwykle ciężkie boje na całej linii obrony. Główne uderzenie ominęło nieco stanowiska kompanii „Krawiec”, ale były one w zasięgu broni maszynowej i artylerii. Po południu zaczęło się bombardowanie. Por. „Gryf” jest od 22 IX na Wiśniowej 7 na stanowisku dowodzenia kompanii „Krawiec”. Rannego por. „Gryfa” zastępuje por. „Twardy” (też ranny w rękę).

27 września oddziały otrzymały rozkaz wycofania się do Śródmieścia. Do ewakuacji nie doszło z powodu kapitulacji Mokotowa.
https://kjzsinr5.edupage.org/about/
http://www.ibprs.pl/ak_obroza_kampinos/355.html
https://kjzsinr5.edupage.org/about/ !!!

Urodzony 4 kwietnia 1918 roku w Poznaniu. W roku 1937 zdał maturę w Liceum Handlowym im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu i wstąpił do Wojska Polskiego. Przez okres roku pełnił służbę w 57. Pułku Piechoty w Poznaniu a następnie został przyjęty na drugi rok Szkoły Podchorążych Piechoty Ostrów-Komorowo.
1 września 1939 roku otrzymał nominacje na podporucznika służby stałej. Uczestnik Kampanii Wrześniowej 1939 roku. 10 września dotarł do koszar 1. Pułku Artylerii w Warszawie i objął dowództwo plutonu. Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli niemieckiej, a po zwolnieniu wrócił do Poznania.
Od października 1939 roku w konspiracji, najpierw w Poznaniu, a następnie (po aresztowaniu w 1940 roku i zwolnieniu) w Kaliszu. W roku 1942 aresztowany przez Gestapo i osadzony na 3 miesiące w więzieniu policyjnym w Radogoszczy pod Łodzią. W roku 1943 przeniósł się do Warszawy i objął funkcję dowódcy plutonu nr 1708 w Pyrach i Dąbrówce (V Rejon AK „Gątyń”, VII Obwodu AK „Obroża”). Od września 1943 roku do wybuchu powstania warszawskiego, inicjator i wykonawca ponad 30 akcji dywersyjnych i likwidacyjnych (min. zlikwidowanie Wilhelma Bunjesa, zastępcy komendanta żandarmerii powiatu warszawskiego), 6 akcji transportu broni zrzutowej, 8 osłon zbrojnych placówek zrzutowych i 6 osłon radiostacji nadawczych Komendy Głównej AK. Zlikwidował dwie stacje reflektorów niemieckich w Kabatach i w Kierszku (gdzie został ranny), biorąc jeńców i zdobywając broń. Rozbił oddziały niemieckie w walce pod Karolinowem i Piskorką. W nocy z 18 na 19 sierpnia 1944 roku przebił się ze swoim batalionem (174 żołnierzy) do Warszawy po krwawej, dwugodzinnej bitwie o Pałac Wilanowski.
W powstaniu warszawskim, pod pseudonimem „Gryf”, dowodził Kompanią „Krawiec”, Rejon V na Mokotowie Dolnym. Brał udział w atakach na niemieckie koszary przy ulicy Podchorążych, do 15 września (kiedy został ciężko ranny pociskiem ekrazytowym w lewe ramię) bronił ulicy Chełmskiej i walczył w obronie Skarpy Wiślanej. W nocy z 26 na 27 września 1944 roku Kompania „Krawiec” osłaniała ewakuację i zeszła do kanału jako jedna z ostatnich.
Po upadku powstania, od 4 października 1944 roku w niewoli niemieckiej w Stalagu IV B w Mühlberg (Brandenburgia). Uwolniony przez Amerykanów 25 kwietnia 1945 roku. Przedostał się do Włoch, 11 lipca 1945 roku wstąpił do 2. Korpusu Polskiego i przydzielony został do pracy w Biurze Informacyjnym. W 1946 roku przybył do Anglii, gdzie pełnił funkcję oficera bezpieczeństwa w Polskim Korpusie Rozmieszczenia i Przysposobienia w obozie w Foxley.
We wrześniu 1949 roku wstąpił do Centralnej Szkoły Sztuki i Rzemiosła w Londynie, którą ukończył z wyróżnieniem w czerwcu 1952 roku. W roku 1953 wyemigrował z rodziną do Kanady. Pracował w przemyśle budowlanym jako cieśla, stolarz, wreszcie właściciel własnej firmy. W roku 1955 wstąpił do Koła Byłych Żołnierzy Armii Krajowej w Toronto, gdzie przez dwie kadencje pełnił funkcję prezesa (w roku 1968 i 1972). W roku 1983 przeszedł na emeryturę.
27 października 2000 roku mianowany majorem Wojska Polskiego w stanie spoczynku. Autor szeroko znanych, pasjonujących wspomnień Dziennik porucznika „Gryfa” 1939-1945 (Toronto, 2005).
Był jednym z głównych fundatorów tablic pamiątkowych w kościołach w Wilanowie, Powsinie i Pyrach pod Warszawą ku czci żołnierzy Armii Krajowej.
6 czerwca 2007 w Warszawie udzielił wywiadu Robertowi Markiewiczowi do Archiwum Historii Mówionej. http://www.1944.pl/archiwum-historii-mowionej/stanislaw-milczynski,1294.html
Zmarł 26 stycznia 2016 roku w Toronto. Jego prochy zostały przewiezione do Polski i w asyście honorowej Wojska Polskiego spoczęły na Cmentarzu Powstańców Warszawy w Powsinie.
Awanse

• plutonowy podchorąży rezerwy (1938)
• podchorąży (1939)
• podporucznik (1 września 1939)
• porucznik (ok. 1943)
• kapitan
• major (27 października 2000)

Odznaczenia

• Honorowa Odznaka za Rany – dwukrotnie
• Order Wojenny Virtuti Militari V Klasy (nr 12044)
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
• Medal Wojska – czterokrotnie
• Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 roku
• Krzyż Armii Krajowej
• Krzyż Partyzancki
• Warszawski Krzyż Powstańczy
• Medal za Udział w Wojnie Obronnej 1939 roku
• Złoty Medal Wojska Polskiego
• Medal "Pro Memoria"
• War Medal (bryt.)

http://spkcanada.com/index.php/pl/artykuly-pl/49-zmarl-stanislaw-milczynski-gryf
https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw_Milczy%C5%84ski

Dowódca Pułku „Baszta” podpułkownik Stanisław Kamiński ps. „Daniel”, dokonuje przeglądu Kompanii „Krawiec” przed domem na ulicy Puławskiej 134. Kompania „Krawiec” właśnie przebiła się z Lasów Kabackich przez Wilanów na Mokotów przynosząc broń. Od Lewej stoją: „Daniel”, podporucznik Henryk Maciejewski „Lech” (z ręką na temblaku), Jerzy Rossudowski „Stary” (w głębi), Kazimierz Pyrka „Andrzej” (z granatem za pasem) i podchorąży Ksawery Frank „Kejstun” (w czapce z daszkiem).
https://pl.wikipedia.org/wiki/Zgrupowanie_Pu%C5%82ku_Baszta


Kompania „Krawiec” przed domem na ulicy Puławskiej 134, na Mokotowie, podczas przeglądu 2 plutonu 20 sierpnia 1944 roku przez Stanisława Kamińskiego „Daniela”. Po lewej dowódca kompanii Stanisław Milczyński „Gryf”, w cyklistówce kapitan podchorąży Tadeusz Kozłowski „Kozak”, a obok niego kapral Władysław Zygański „Żuk”..Kadr z filmu "63 dni" Stefana Banacha.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Zgrupowanie_Pu%C5%82ku_Baszta
http://spkcanada.com/index.php/pl/artykuly-pl/49-zmarl-stanislaw-milczynski-gryf


Delamere Camp koło Liverpool w Anglii, 11 listopada 1947 roku. Gen. bryg. Roman Władysław Odzierzyński dekoruje porucznika Stanisława Milczyńskiego Orderem Wojennym Virtuti Militari V Klasy.
http://spkcanada.com/index.php/pl/artykuly-pl/49-zmarl-stanislaw-milczynski-gryf


Odsłonięcie płyty pamiątkowej poświęconej Kompanii AK por. "Gryfa".
http://gimnazjum91.w.interiowo.pl/historia.html


Stanisław Milczyński podczas obchodów 63 rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. Warszawa, 1 sierpnia 2007.
http://spkcanada.com/index.php/pl/artykuly-pl/49-zmarl-stanislaw-milczynski-gryf


Wywiad ze Stanisławem Milczyńskim ps. „Gryf”


Pogrzeb mjr. Stanisława Milczyńskiego ps. ,,Gryf", 21 maja 2016 r. Cmentarz Powstańców Warszawy w Powsinie.
http://www.zorrp.org/uroczystosci/600-pozegnanie-majora-stanislawa-milczynskiego-gryfa




Kibice Legii pożegnali bohatera, Stanisława Milczyńskiego „Gryfa”


Głaz pamiątkowy z umocowaną tablicą z QR kodem

https://kjzsinr5.edupage.org/about/
http://www.sp5.neostrada.pl/patron.html