W sierpniu 1939 r. powołany z rezerwy Wojska Polskiego do służby czynnej, uczestniczył w walkach obronnych kraju w stopniu porucznika. W latach okupacji niemieckiej od 1940 r. pełnił służbę w szeregach organizacji konspiracyjnych ZWZ-AK

Był dowódcą II Zgrupowania Rejonu I (Ochota,Szczęśliwice) Obwód IV Ochota AK (późniejszy Batalion Odwet).

Podczas Powstania Warszawskiego walczył na terenie Ochoty i Mokotowa w kompanii por. "Gustawa", w której pełnił obowiązki zastępcy dowódcy kompanii. 15 września 1944, gdy kompania, stacjonująca w domu przy zbiegu ulic Chełmskiej i Stępińskiej, otoczona przez trzy czołgi i piechotę wojsk niemieckich, otrzymała rozkaz wycofania się, pozostał na pozycji, własną piersią osłaniał odwrót części kompanii i osobiście unieruchomił dwa czołgi. Przestrzelono mu wtedy mięśnie w prawym biodrze i lewym podudziu. Ze względu na niemożność poruszania się przekazał dowodzenie adiutantowi rotmistrza "Gardy", por. Zdzisławowi Klawe "Edwardowi", który konsultował z nim wszystkie taktyczne posunięcia. W nocy wycofali się bez strat ewakuując rannych. Witold Daab został umieszczony w polowym szpitalu przy ulicy Pilickiej na Górnym Mokotowie.

Za obronę "Stępińskiej" został odznaczony Krzyżem Orderu Virtuti Militari.

Wzięty do niewoli niemieckiej przebywał jako jeniec wojenny w obozach Altengrabow i Sandbostel do maja 1945. Po wyzwoleniu powrócił do Warszawy.

Witold Daab