Poniższy tekst stanowi fragment ksiązki Adama Borkiewicza Powstanie Warszawskie 1944 Zarys działań natury wojskowej, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1964, str. 312 i 46 – 47
Pierwsze natarcie Jednocześnie z rozpoczęciem szturmu przez mjr Wolę na kościół Św. Krzyża kpt. Krybar, dowódca grupy Powiśle, zaatakował załogę niemiecką w Uniwersytecie Warszawskim.
Załogę tę od początku powstania stanowił oddział kpt. Uhlicha w sile co najmniej 2 kompanii piechoty (Wehrmachtu) — około 200 żołnierzy z kilkoma ciężkimi karabinami maszynowymi, ze składu zgrupowania pułkowego mjr Nothe, obsadzającego odcinek Krakowskiego Przedmieścia w charakterze osłony tyłów grupy Dirlewangera. Oddział kpt. Uhlicha obsadzał bardzo dogodne stanowisko w prostokącie zabudowań uniwersyteckich, z dwóch stron zabezpieczonych przez sąsiednie oddziały niemieckie, począwszy od załogi kościoła Sw. Krzyża, która także szachowała dostęp z trzeciej strony — od ulicy Oboźnej. Od wschodu, od ogrodów przy ulicy Browarnej stroma skarpa utrudniała dojście do zbudowanych wzdłuż niej trzech gmachów uniwersyteckich. Z gmachów tych Niemcy mieli wyborny wgląd w Powiśle między Browarną a Dobrą. Jeszcze przed powstaniem brama główna Uniwersytetu od Krakowskiego Przedmieścia została umocniona betonowymi „bunkrami", silne zasieki drutu kolczastego zamknęły dojścia od Oboźnej.
Hasłem do ataku były trzy strzały z moździerza. Kompania ppor. Bicza (marian Mokrzecki) nacierająca na Uniwersytet od Oboźnej znalazła się w skutecznym ogniu, zanim jej pionierzy dopadli do zasieków z drutu kolczastego. Po kilku bezowocnych próbach kompania wśróg ciężkich strat wycofała się na ulicę Tamka. Kompania ppor. Dana (Edward Kiełczykowski) nacierała na Uniwersytet od strony skarpy. Uderzenie jej plutonów załamało się w morderczym ogniu z góry. Resztki kompanii wycofały się do Elektrowni.

Poniższy tekst stanowi fragment ksiązki Adama Borkiewicza Powstanie Warszawskie 1944 Zarys działań natury wojskowej, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1964, str. 312 - 315
Drugie natarcie Po załamaniu się 1 sierpnia w zarodku próby natarcia na ów ośrodek oporu nieprzyjaciela kpt. Krybar obiegł go od południa i wschodu, choć oddziały powstańcze trzymał w respekcie skuteczny ogień karabinów maszynowych wroga. Powstańcy zbroili się, gnębili Niemców strzelcami wyborowymi i wypadami nocnymi, odpierając w dzień ich napady. Dwukrotnie, za pośrednictwem wziętych do niewoli żołnierzy, kpt. Krybar proponował nieprzyjacielowi, by ten poddał się — dowódca niemiecki odpowiadał takim samym żądaniem wobec powstańców, pewny siebie na panującej nad nimi pozycji. Kpt. Krybar w składzie swej grupy zorganizował tzw. kolumnę motorową por. Aspira (Jastrzębski). Tworzyły ją pluton samochodów pancernych por. Wydry (Jerzy Werner), oddział szturmowy, pluton broni specjalnej pdch. Opasewicza (Zdzisław Wojciechowski), pluton moździerzy i drużyna obrony przeciwlotniczej, złożona z lotników pod dowództwem ppłk lotnictwa Szpaka (Wiktor Szandarowski).
W dniu 23 sierpnia uderzenie na Uniwersytet uzyskało warunki, jakie miało 1 sierpnia; stało się fragmentem natarcia na Krakowskie Przedmieście — z tą różnicą, że wykonywały je teraz oddziały powstańcze zorganizowane i zahartowane już w walce, a co najważniejsze dość dobrze uzbrojone.
Plan kpt. Krybara przewidywał uderzenie przed świtem 23 sierpnia na Uniwersytet z dwóch stron oddziałem motorowo-pancernym od Kopernika i Krakowskiego Przedmieścia na bramę główną oraz oddziałaimi piechoty z przeciwnej strony — od Browarnej na skarpę przy związaniu nieprzyjaciela ogniem ciężkiej broni.
Natarcie zostało starannie przygotowane pod względem technicznym. Słabiej opracowano je taktycznie; przeprowadzono wprawdzie rozpoznanie terenu i uszykowania nieprzyjaciela, jednak nie zorganizowano należycie dowodzenia, poprzestając na łączności przy pomocy zawodnych znaków. Sygnałem rozpoczęcia szturmu dla oddziałów piechoty miał być ogień własnego ciężkiego karabinu maszynowego oraz czerwona rakieta nad Uniwersytetem jako znak odwrotu — trzy białe rakiety. Zespoły szturmowe Powiśla zasilone zostały oddziałkiem «Parasola», uzbrojonym w pistolety maszynowe.
Oddziały przeznaczone na natarcie liczyły ogółem około 150 powstańców w trzech ugrupowaniach:

• oddział motorowy «Wydra» pod dowództwem por. Wydry na dwóch samochodach pancernych „Jaś" i „Kubuś"5 w składzie dwóch drużyn, nielicznych, lecz celowo uzbrojonych częściowo w angielską broń zrzutową: ręczny karabin maszynowy, „piat" z 30 pociskami, 2 miotacze płomieni własnej produkcji, 5 pistoletów maszynowych, 2 karabinki, w pokaźną ilość granatów, kilka pistoletów krótkich, wreszcie kilka min do wysadzania bramy. Oddział pancerny w sile około 15 żołnierzy uszykował się przy ulicy Kopernika;
• oddział szturmowy w składzie 3 drużyn strzeleckich pod dowództwem Startera, pdch. Rafała Olbromskiego (Jan Potulicki) i Leszka oraz drużyny saperów ppor. Janeckiego — liczący razem około 80 żołnierzy, uzbrojonych w ręczny karabin maszynowy Bren, 8 pistoletów maszynowych, 20 karabinów, pistolety krótkie i około 200 granatów różnego rodzaju, od angielskich przeciwczołgowych gamonów do sidolówek i filipinek własnego wyrobu;
• oddział wspierający w składzie obsługi ciężkiego karabinu maszynowego na dachu wysokiego domu przy ulicy Sewerynów; tam też umieścił się ■dowódca wraz z plutonem odwodowym.

Noc na 23 sierpnia była ciemna, a przedświt mglisty, co ograniczyło widoczność do kilku kroków. Drużyny szturmowe zebrały się na ulicy Zajęczej i owinąwszy obuwie szmatami zaczęły po północy przekradać się ulicą Topiel i Browarną do ogrodów uniwersyteckich. O godzinie 3.20 uszykowały się w popalonych domkach i krzakach u podnóża skarpy. Tuż nad nimi, na górnym skraju stromego zbocza leżały zabezpieczone przeszkodami z drutu kolczastego stanowiska wroga: z odległości około 30 kroków słychać byk» nawet szepty niemieckich żołnierzy, lecz nie padł ani jeden strzał.
Zaczajone drużyny oczekiwały na znak do rozpoczęcia szturmu na skarpę. Nadeszła godzina 4, od Krakowskiego Przedmieścia dobiegły odgłosy wybuchów, a następnie strzelaniny, lecz umówionej czerwonej rakiety nie było widać; nie odzywały się też karabiny maszynowe od ulicy Sewerynów.
W tym czasie kolumna «Wydry» punktualnie o godzinie 4 wyjechała z ulicy Kopernika, mając na czole zdobyczny samochód pancerny pod dowództwem pdch. Szarego Wilka i minąwszy barykadę kompanii por. Bicza przy szpitalu dziecięcym, pełnym biegiem wysunęła się w Krakowskie Przedmieście. Niemieckie placówki, biorąc zapewne polskie samochody za własne, nie wszczynały ognia, tym więcej iż w mroku nie mogły ich rozpoznać.
Przed bramą Uniwersytetu samochody zatrzymały się. Część załogi wyskoczyła i strzelając do bunkrów wroga, osłoniła założenie min, po czym wraz z minierami schroniła się za samochody. Stało się to bardzo szybko i po chwili nastąpił wybuch. Zanim rozwiał się dym, samochód pancerny „Jaś" ruszył naprzód, lecz uderzył o nienaruszoną bramę. Dopiero po kilku strzałach z „piata" puściły zawiasy i „Jaś" zepchnął skrzydło bramy.
Lecz gdy oba samochody wjeżdżały na dziedziniec, zatrzaskał pociskami po ich pancerzach ogień karabinów maszynowych bijących z lewego „bunkra" i od strony Biblioteki Uniwersyteckiej, gdzie widocznie wybuchy zaalarmowały odwód nieprzyjaciela. Samochody zatrzymały się, załoga wyskoczyła. W panujących jeszcze ciemnościach rozpaliła się gorąca walka. Najpierw miotaczami płomieni i granatami wybito do nogi załogę lewego najbliższego bunkra, z drugiego zaś Niemcy zbiegli. Z bunkrów wydobyto 1 ręczny karabin maszynowy z 25 magazynkami, 5 pistoletów maszynowych, 2 karabiny i skrzynię granatów ręcznych. Działo się to już pod tęgim ogniem nieprzyjaciela z biblioteki i sąsiednich budynków, gdzie powstał gwałtowny ruch. Powstańcy starali się wzmożonym ogniem swej broni — „piat" oddał 23 strzały — obezwładnić przeciwnika, lecz jego ogień siekł coraz mocniej, koncentrując się z kilku stron na uliczce wjazdowej, gdzie pnie akacji nie dawały osłony.
O brzasku, wśród nie milknącej strzelaniny, nieprzyjaciel ruszył do przeciw-uderzenia w kierunku bramy, które się załamało. Około 30 Niemców zabitych i rannych zaległo dziedziniec pod skutecznym ogniem oddziałku powstańców. Lecz i oni ponieśli ciężkie straty tak od kuli, jak i od granatów ręcznych, rzucanych z okien budynków; polegli pdch. Szary Wilk i strzelec Norbert, większość pozostałych była ranna. Walczono dalej, lecz nie mogło być już mowy o dalszym natarciu. Gdy pozostały już tylko 3 naboje do „piata", usłyszano zbliżanie się czołgów. Oddziałek powstańczy szybko załadował się do samochodów, pozosta--.viajac ciała poległych. W ostatniej chwili zgasł motor „Kubusia", ale zdołano go w czas uruchomić pod wzmagającym się znów ogniem od biblioteki. Oba samochody odjechały już bez dalszych strat w ulicę Kopernika, choć po drodze ogarnął je ogień karabinów maszynowych wroga z gmachu przy Królewskiej nr 2 (dawna Komenda Miasta — tzw. dom bez kantów). Ścigające je czołgi zaczęły ostrzeliwać Nowy Świat i kościół Św. Krzyża, w tym czasie zdobyty przez por. Lewara.
Uniwersytet pozostał nadal w ręku wroga. Oddział przeznaczony do szturmu od wschodu na skarpę nie wykonał swego zadania, na próżno oczekując przez 4 godziny na znak do uderzenia. Rakieta czerwona nie ukazała się na niebie. Odezwał się wprawdzie karabin maszynowy, ale była to seria nieprzyjacielska, od której jeden powstaniec został ranny. Gdy żadne rozkazy nie nadchodziły i -wstał jasny dzień — drużyny szturmowe wycofały się o godzinie 7 z powrotem na ulicę Zajęczą, schwyciwszy 2 jeńców z patrolu nieprzyjacielskiego.
W obmyślonym starannie natarciu zawiodła łączność. Szturm na skarpę miał widoki powodzenia jedynie w momencie, gdy nieprzyjaciel był zajęty odpieraniem polskich samochodów pancernych i to przy jednoczesnym silnym wsparciu od ulicy Oboźnej. Tylko dzięki wczesnemu odwrotowi polski oddział pancerny uniknął całkowitej klęski w ulicy wjazdowej do Uniwersytetu, gdzie w chwilę później mogły go odciąć czołgi. Natarcie oddziału «Wydra» ubezpieczyło jednak początek szturmu na Komendę Policji i musiało wpłynąć hamująco na rozwój natarcia grupy Dirlewangera na Stare Miasto od południa.
Zdobycz w broni wynosiła 1 rkm, 5 pm z dużym zapasem amunicji oraz około 100 granatów.

Poniższy tekst stanowi fragment ksiązki Adama Borkiewicza Powstanie Warszawskie 1944 Zarys działań natury wojskowej, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1964, str. 366 - 368
Trzecie natarcie W myśl przedstawionych wytycznych płk Montera, ppłk Radwan zarządził 1 września jeszcze jedno „silniejsze natarcie dla opanowania Uniwersytetu", aby poprawić położenie wysuniętych na Powiślu północnym oddziałów kpt. Krybara. Wykonanie powierzono kpt. Krybarowi, który miał otrzymać jako wsparcie 12 ręcznych karabinów maszynowych (w rzeczywistości dostał 3 rkm, 8 pm) oraz współdziałanie batalionu por. Harnasia z ulicy Traugutta.
Działanie to było przygotowane już od kilku dni pod względem technicznym. Wykonano zapas min; zdobyczny samochód pancerny, zwany obecnie „Szarym Wilkiem" od pseudonimu pierwszego jego dowódcy, otrzymał wierzch pancerny, na którym zbudowano ruchomą wieżyczkę do karabinu maszynowego. Z oddziałów podległych kpt. Krybarowi miało wziąć udział w natarciu około 250 powstańców wspartych oddziałem karabinów maszynowych (2 ckm i 2 rkm) oraz wspomnianym samochodem pancernym. Zadanie ubezpieczenia wysiłku głównego otrzymali por. Harnaś i por. Lewar. Polegało ono na obsadzeniu wylotu ulicy Traugutta na Krakowskie Przedmieście i opanowanie parku Raczyńskich i Pałacu Kronenberga w celu natarcia w kierunku placu Piłsudskiego.
Tym razem uplanowano przeprowadzić uderzenie od ulicy Oboźnej z głównym wysiłkiem na wejście na wprost gmachu Chemii (drużyna saperów, 2 oddziały i samochód pancerny), połączonym z uderzeniem przez wyłomy w zabudowaniach na rogu Oboźnej i Krakowskiego Przedmieścia (dom Karasia i tył domu Krakowskie Przedmieście nr 18).
Początek natarcia wyznaczono na godziną 16 dnia 2 września.
W dniu tym od rana Powiśle północne znajdowało sią pod wzmożonym ogniem artylerii ciężkiej i moździerzy salwowych oraz granatników z terenu Uniwersytetu. Te ostatnie ostrzeliwały silnie ulicę Lipową, Ks. Siemca, Gęstą i Dobrą.
Przed południem placówki powstańcze na Lipowej odparły silny wypad nieprzyjaciela od Karowej ulicą Dobrą i Wybrzeżem.
Po południu kpt. Krybar pobrał uzupełnienie broni — 3 rkm, 8 pm z niedużą ilością amunicji i wybrane oddziały VIII i III zgrupowania — między innymi oddział «Rafałków» zaczęły ściągać na stanowiska wyjściowe. Niegotowy był tylko samochód pancerny, którego wieżyczkę dopiero spawano. W domu narożnym przy ulicy Sewerynów nr 10/12 zebrała się drużyna saperów i oddział szturmowy w sile 50 żołnierzy z rkm, 2 pm; reszta żołnierzy posiadała karabiny lub pistolety i granaty ręczne; oddział ten miał wykonać szturm wspólnie z samochodem pancernym. W tym celu miał przygotowanym palem wywalić zabitą bramę wychodzącą z podwórka ku Oboźnej. Na lewo przy Oboźnej zgrupował się oddział przeznaczony do szturmu przez wyłomy w zabudowaniach; na prawo w spalonych domach Oboźna nr 6 i 8 — pozostałe oddziały. Oddział karabinów maszynowych rozmieszczony został na górnych piętrach.
Punktualnie o godzinie 16 drużyna saperów w sile 20 żołnierzy wyskoczyła przez parterowe otwory okienne domu Sewerynów nr 10/12 na ulicę Oboźną i podbiegła do bocznej bramy Uniwersytetu, by założyć miny i rozciąć przeszkody z drutu kolczastego. Posterunki niemieckie nie zwróciły na to uwagi — nie padł ani jeden strzał. Na odgłos wybuchu powstańcy oddziału szturmowego, oczekującego na Sewerynowie, w domu nr 10/12, uderzyli w bramę palem, lecz wyważyli ją dopiero po 6 uderzeniach, gdy zaalarmowani Niemcy rozpoczęli strzelaninę. Wybiegający z bramy oddział od razu dostał się pod ogień broni maszynowej, tracąc dwóch rannych. Wyskoczył na ulicę. Tam okazało się, że miny nie zniszczyły przeszkód, a próbujących przecinać je nożycami saperów spędził ze stratami krzyżowy ogień karabinów maszynowych. Powstańcy rozsypali się po ulicy, chroniąc się za załomy domów i starali się odpowiedzieć ogniem. Samochód pancerny jednak nie nadjeżdżał, a przybywało rannych i poległych. Druga próba uderzenia na bramę, podjęta w czasie gdy sąsiednie oddziały wybiegały na Oboźną, również nie powiodła się. Dobiegający do wejścia powstańcy padali, ugodzeni na ulicy bądź na drutach. Niemcy rzucali także na Oboźną granaty; do strat przyczynił się też przedwczesny wybuch własnego granatu. Oddział, mając 6 poległych i około 20 rannych, zmalał do kilkunastu żołnierzy, gdyż część zdrowych odnosiła rannych. Gorący początkowo ogień powstańców zaczął ucichać. W tym czasie, około godziny 16.20, nadjechał dopiero od ulicy Kopernika samochód pancerny dowodzony przez pdch. Krzysztofa.
Samochód po ostrzelaniu okien gmachu Chemii sforsował swym ciężarem wejście i wjechał na dziedziniec Uniwersytetu, wprost pod ten gmach wśród wzmożonego ognia ze strony niemieckiej. Powstańcy, którzy początkowo podjęli przeciwuderzenie, nie pobiegli dalej za samochodem. Wystrzelali bowiem już swój szczupły zapas amunicji do pistoletów maszynowych, nie mieli już ani jednego magazynku; pozostał im tylko jeden granat ręczny. Samochód pdch. Krzysztofa ostrzeliwał Niemców około 10 minut. Stwierdziwszy, że nikt za nim nie podążył, a natomiast nieprzyjaciel wytoczył działko przeciwpancerne, pdch. Krzysztof dał hasło odwrotu. Wycofujący się pospiesznie tyłem samochód zawadził o bramę, szofer od uderzenia stracił przytomność, tak że pdch. Krzysztof musiał przestać strzelać i wziąć się do kierownicy; na szczęście pierwsze pociski działka niemieckiego chybiły. Tymczasem i lewe skrzydło ściągało na podstawę wyjściową, gdyż nie udało się dokonać wyłomu w ścianach domów przylegających do Uniwersytetu. Powstała jednak strzelanina na Krakowskim Przedmieściu. Wzięły w niej udział czołgi nieprzyjaciela, ostrzeliwując powstańców w Pałacu Staszyca. Jeden z czołgów kilkoma pociskami zniszczył pomnik Kopernika.
Trzecie natarcie na Uniwersytet przyniosło jedynie stratę 6 poległych i 30 rannych i przygnębienie oddziałów. Całkowicie bowiem zawiodło współdziałanie wszystkich oddziałów biorących udział w natarciu. Związane z powyższym działaniem natarcie na plac Piłsudskiego „mniej starannie przygotowane skończyło się niepowodzeniem". Batalion «Harnaś» nie zdołał opanować wylotu ulicy Traugutta na Krakowskie Przedmieście, wskutek czego oddział por. Lewara w sile 80 powstańców w ogrodzie Pałacu Raczyńskich „wplątał się w ciężkie walki i poniósł straty sięgające 30%".
Ostatecznie Niemcy utrzymali bastion Uniwersytetu, panujący nad Powiślem północnym i zagrażający także stanowiskom oddziałów kpt. Krybara w okolicy ulic: Sewerynowa, Bartoszewicza i Kopernika.